Dónner

m -s, - гром, грымо́ты

~ rollt — грымі́ць гром

der ~ der Geschütze — гром гарма́т

◊ ~ und Blitz schléudern — сы́паць гро́м і мала́нкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Дунда́р ’гром, пярун’ (Сл. паўн.-зах.). Як мяркуе Сл. паўн.-зах., запазычанне з літ. dundùlis ’гром’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

donder

м. гром

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

баба́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Учыніць выбух, выстраліць, загрымець.

Бабахнуў карабін.

Бабахнуў гром.

2. Гучна ўдарыць, стукнуць.

Бабахнулі дзверы.

Недзе бабахнула (безас.).

|| незак. баба́хаць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. баба́ханне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бой-ба́ба прост. гром-ба́ба, -бы ж., бой-ба́ба, -бы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.

1. Усклікнуць «вух».

Вухнуўшы, ударыў ломам па лёдзе.

Вухнула сава.

2. Тое, што і бухнуць¹ (у 1 знач.).

Глуха вухнуў гром.

|| незак. ву́хкаць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. ву́хканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пагрыме́ць, ‑міць; зак.

Грымець некаторы час. Гром пагрымеў і сціх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Грыме́ць, граме́ць. Гл. гром.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ізабро́нты

(ад іза- + гр. bronte = гром)

ізалініі колькасці навальнічных дзён.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Пустагро́м (пустогром) ’балбатун’ (свянц., Мат.). Да пусты (гл.) у значэнні ’бескарысны, непатрэбны’ і грыміць, гром (гл.), зыходным мог быць выраз *пусты гром, г. зн. ’без наступстваў, без дажджу’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)