дуддзё, ‑я, н., зб.

Разм. Дудкі (гл. дудка ў 2 знач.). Ссякалі дуддзё [тытуню] і насілі растрасаць на гару. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Смаль ‘пах гару’ (Нас., Гарэц., Касп., Бяльк.), ‘смала ў люльцы’ (Бяльк.), сма́лінь ‘гар’ (Нар. сл.), смы́лінь ‘тс’ (Нар. лекс.), сма́ліна ‘тс’ (Нас.). Да смалі́ць (гл.) з рознымі суфіксамі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сказ, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У граматыцы: сінтаксічна і інтанацыйна аформленая канструкцыя, якая выражае закончаную думку.

Безасабовы с.

Складаны с.

2. Народнае эпічнае апавяданне аб падзеях мінулага або сучаснасці.

С. пра герояў Вялікай Айчыннай вайны.

3. У літаратуразнаўстве: форма апавядання ў творы, што вядзецца ад імя літаратурнага героя. «С. пра Лысую гару».

|| прым. ска́завы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́важыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., што.

1. Узважваючы, вызначыць вагу. Выважыць гару.

2. Выцягнуць, вывернуць што‑н. вагай. Выважыць пень, камень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абвярце́цца, ‑вярчуся, ‑верцішся, ‑верціцца; зак.

Адкруціцца, абгарнуцца чым‑н. Курыла абвярцеўся пянькою, абсмаліўся смалою і пайшоў на тую гару. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узыхо́джанне н Áufstieg m -(e)s, -e;

узыхо́джанне на гару́ Bérgbesteigung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

foothold [ˈfʊthəʊld] n.

1. пункт, ме́сца апо́ры (пры пад’ёме на гару)

2. плацда́рм, зыхо́дны пункт для чаго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

абко́ўзаць сов.

1. обката́ть;

а. ледзяну́ю гару́ — обката́ть ледяну́ю го́ру;

2. обмя́ть, измя́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свабадне́ць, ‑ее, безас. незак.

Рабіцца больш свабодным, прасторным. Калі гару з расадай выцягваюць з доміка ў двор, у пакойчыках неяк незвычайна свабаднее. Мехаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ascent [əˈsent] n. узыхо́джанне; пад’ём (на гару, узгорак і да т.п.); узлёт (пра самалёт);

a steep ascent круты́/стро́мкі пад’ём

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)