Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
jáulen
viвыць, віската́ць, скавыта́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
развы́цца, ‑выюся, ‑выешся, ‑выецца; зак.
1. Пачаць доўга, не перастаючы, выць. Ваўкі развыліся.
2.Груб. Расплакацца, разгаласіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bay3[beɪ]v. браха́ць, га́ўкаць
♦
bay at the moon га́ўкаць на по́ўню, выць на ме́сяц
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
howl2[haʊl]v.
1.выць
2. стагна́ць, выкры́кваць;
howl with laughter кача́цца ад сме́ху
howl down[ˌhaʊlˈdaʊn]phr. v. заглуша́ць кры́кам
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ка́ўкаць ’мяўкаць’ (Касп., Сцяшк. МГ), ’падаваць голас пра чалавека)’. Гл. Лаўчутэ, Сл., 113. Запазычанне з літ. мовы. Параўн. літ.kaũkti ’крычаць дзікім голасам, выць, плакаць’, лат.kaukt ’выць, крычаць’. Слова па сваёй прыродзе гукапераймальнага характару, але Лаўчутэ, там жа, мяркуе, што з лінгвагеаграфічных меркаванняў трэба прыняць уплыў балтыйскіх моў на беларускую. Параўн. таксама Сл. паўн.-зах., 2, 439–440. Гл. яшчэ Трубачоў, Эт. сл., 9, 166–167.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
скуго́ліць
1. (жаласліва выць) héulen vi; wínseln vi (пра жывёлу);
2.перан, разм fléhentlich bítten*, flénnen vi
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
завы́ць, ‑выю, ‑выеш, ‑вые; зак.
Пачаць выць. // Азвацца выццём; правыць. Куля завыла паўз самую яго [Лук’янскага] галаву.Чорны.Настане ноч — і ўсюды ціха, Хіба завые дзе ваўчыха Сярод трушчобы ў цёмным лесе.Колас.
•••
Хоць воўкам завый (вый) — пра цяжкае, бязвыхаднае становішча.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ту́лю-ту́лю — выклічнік, які перадае ігру на дудцы (ТС), тулюлю́ — імітацыя плачу: jak dam, to zawiedziész tululú (ваўк., Федар. 4). Гукаперайманні, параўн. славен.tuliti ‘выць, раўсці’, дыял. ‘трубіць’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Разві́кацца ’пачаць крычаць’ (Юрч. СНЛ). Вытворнае ад вік ’крык, піск’ (Юрч.), якое лічыцца выключна паўднёваславянскім (БЕР, 1, 146), параўн. аднак побач з балг.вик ’крык’, славен.vík ’тс’, рус.дыял.ви́кот ’пранізлівы, рэзкі крык; віск’, ви́канье ’крык, віск жывёл’, ви́кать ’скуголіць, вішчаць, выць’, а таксама серб.-харв.разви́кати се ’раскрычацца’, балг.ви́кам ’крычаць; клікаць, гукаць’, славен.vikati ’тс’, што ўзыходзяць да гукапераймальнага *vy < і.-е.*ū, параўн. выць (гл.). Роднасныя да літ.ap‑úokas ’сава’, лат.aũka ’бура’, ūkšuot ’верашчаць’ (БЕР, 1, 146–147; Сной₃, 820).