Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
во́страў, ‑рава; мн. астравы; м.
Частка сушы, акружаная з усіх бакоў вадою. Востраў Сахалін.// Узвышша сярод балота, грудок, выспа. // Участак, які вылучаецца чым‑н. сярод навакольнай мясцовасці. Астравы вёсак сярод палёў. □ Цэлы востраў кустоў барбарысу з чырвонымі ягадамі палаў на сонцы!Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wyspa
ж. востраў; выспа; атока;
bezludna wyspa — бязлюдны востраў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
прасярэ́д Каса пасярод ракі; выспа на рацэ (Стол.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Пярэ́спа ’каса, мыс; насыпная дарога праз балота’ (Стан.); параўн. укр.пере́спа ’пярэсып, земляны насып’, польск.przespa ’нешта перасыпанае’, балг.пре́спа ’сумёт’, макед.преспа ’тс’. Вытворнае ад сы́паць, з іншай прыстаўкай гл. вы́спа, на́спа і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́сып ’пясчаны ўзгорак, астравок; выспа’ (Сцяц., зэльв.). Ст.-бел.высепъ, высопъ ’востраў’. Запазычанне з польск.wysep, wysyp ’тс’ (Булыка, Запазыч., 74 і наст.), апошняе да высыпаць (Нітшэ, 24). Але параўн. рус.дыял.вы́сыпок ’наносны астравок, наносная пясчаная мель’ і ўкр.ви́сип ’насыпная горка, невысокая горка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
w.
1. = wiek — стагоддзе; ст.;
2. = wieś — вёска; в.;
3. = wyspa — выспа, востраў; 4. = wiersz — радок
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
сыпанка Загачаная каменнем і засыпаная зямлёй дрыгва; штучная выспа; гарадзішча (Ковенская губ. 1914 L. Krzywicki. Pilkalnia pod wsią Petraszunami).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Про́сва, про́соўка ’жалезны шворань, прэнт для закрывання аканіц’ (ТСБМ, Мік., Нас.). Рус.просо́в, просо́ва, просо́вка ’засаўка для закрывання аканіц або дзвярэй’, балг.про́сва. Да прасо́ўваць, сунуць. Пытанні выклікае просва. Паколькі прасл.*sovati, sujǫ ў слав. мовах не мае нулявой агаласоўкі кораня, то, мабыць, тут адбылося пераўтварэнне па аналогіі тыпу про́шва, вы́спа і г. д. або моцная рэдукцыя паслянаціскнога галоснага. Варбат (Морфонология, 89) бачыць у гэтым слове рэфлекс старажытнага каранёвага імя і ўзнаўляе прасл.*prosъva.