вы́спа, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Невялікі востраў, часцей пясчаны.

|| прым. вы́спенны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́спа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вы́спа вы́спы
Р. вы́спы вы́спаў
Д. вы́спе вы́спам
В. вы́спу вы́спы
Т. вы́спай
вы́спаю		 вы́спамі
М. вы́спе вы́спах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вы́спа ж. о́стров м. (песчаный)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́спа, ‑ы, ж.

Невялікі востраў, часцей пясчаны. Пасярод ракі цягнецца прадаўгаватая пясчаная выспа. В. Вольскі. [Бранавіцкі:] — Сярод гэтых лясоў сустракаюцца выспы, абкружаныя балотамі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВЫ́СПА,

тое, што востраў.

т. 4, с. 325

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

вы́спа ж Ínsel f -, -n; Wérder m -s, - (на рацэ)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вы́спа

(польск. wyspa)

невялікі востраў, часцей пясчаны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

выспа

Том: 6, старонка: 124.

img/06/06-124_0608_Выспа.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Вы́спа ’востраў’ (БРС, Шат., Мядзв., Шн., 1, Яшк.); ’узгорак, узвышанае месца’ (Інстр. I, Яшк.), ’высокі бераг ракі’ (Яшк.). Ст.-бел. выспа ’востраў’. Запазычанне з польск. wyspa ’востраў’ (Булыка, Запазыч., 74 і наст.), якое да высыпаць (гл. сыпаць) (Нітшэ, 199).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́спа

1. Пясчаны ўзгорак, востраў, суша сярод вады, лугу ці балота (БРС). Тое ж за́спа, за́сапка (Слаўг.).

2. Рухомая пясчаная дзюна ў выглядзе вострава сярод Нёмана (Гродна, Навагр.).

3. Высокі бераг ракі (Пух.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)