Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
bill and coo
пе́сьціцца; буркава́ць, як галубкі́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
варката́ць, ‑коча; незак.
1. Муркаць (пра ката).
2.Буркаваць. На хібах стрэх, на вешалах пад стрэхамі хат варкаталі галубы.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Брукаць, брукава́ць ’буркаваць (аб галубах)’ (Дзмітр., Шат., Сцяшк. МГ, Яруш., Сцяц.), бруку‑бруку (так перадаюць буркаванне галубоў — Сцяц.). Параўн. рус.бру́кать ’незразумела гаварыць’, укр.бру́кати ’буркаваць (аб галубах)’, бру́ку́! (выклічнік, што перадае буркаванне галубоў). Словы гукапераймальнага, выклічнікавага паходжання. Параўн. яшчэ ўкр.авру́кати ’буркаваць’. Тыповае спалучэнне губных (б, в) з санантам (‑р‑). Гл. яшчэ бурча́ць, бурчэ́ць, бу́ркаць, буркава́ць і г. д. (усё пад бурча́ць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
gúrren
viбуркава́ць (пра галубоў)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Тое, што і буркаваць. Было чуваць, як на страсе варкуюць галубы.Алешка.Яна [маці] з ім [сынам] ціхенька варкуе — Няхай гудзе, смачней засне.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
coo
[ku:]1.
n.
буркава́ньне n.
2.
v.i.
1) буркава́ць
2) пяшчо́тна гавары́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Варкава́ць ’буркаваць’ (Яруш.), варкува́ць (Бяльк.). Дзеяслоў гукапераймальнага паходжання (*vъrkovati). Падрабязней аб яго прасл. сувязях гл. варката́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пугу́таць ’буркаваць (пра галубоў): голуб пугу́ча (калінк., Мат. Гом.). Гукапераймальнае (у аснове “імітатыў” пугу́, гл. Смаль-Стоцкі, Приміт., 165).