Вархава́ць ’ачышчаць зерне, веяць’ (КЭС, Касп.), ва́рха ’арфа, веялка’ (Шат., Касп.). Дыялектнае змяненне слоў а́рфа, арфава́ць: пратэтычнае в‑ і субстытуцыя ф > хв > х. Параўн. ва́рпа ’арфа, веялка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

педаліза́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Валоданне, уменне карыстацца педаллю музычнага інструмента.

2. Сістэма педалей у чым‑н. Арфа з падвойнай педалізацыяй. Педалізацыя аўтамашыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wialnia

ж. с.-г. арфа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

шчыпко́вы, ‑ая, ‑ае.

У выразе: шчыпковы інструмент — струнны музычны інструмент (гітара, бандура, арфа, балалайка і пад.), на якім іграюць, шчыпаючы струны пальцамі ці медыятарам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kórnschwinge

f -, -n с.-г. а́рфа, ве́ялка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

harp

[hɑ:rp]

1.

n.

а́рфа f.

2.

v.t.

ігра́ць на а́рфе

•

- harp upon

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

веялка, арфа

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Hárfe

f -, -n а́рфа

die ~ schlágen* — граць на а́рфе

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ва́рпа ’веялка’ (Жд., Янк. Мат.). Дыялектная форма запазычанага слова а́рфа ’тс’ (гл.) з пратэтычным в‑ і зменай ф > п. Параўн. ва́рха. Сюды ж варпава́ць ’арфаваць, веяць’ (< арфава́ць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

на́бла

(гр. nabla = арфа)

перавернутая літара грэчаскага алфавіта дэльта (Д), якая выкарыстоўваецца ў якасці друкарскага элемента пры наборы матэматычных формул.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)