desolate [ˈdesələt] adj.

1. пакі́нуты; запу́шчаны, занядба́ны; асіраце́лы, сіратлі́вы

2. адзіно́кі; забы́ты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

уединённый

1. прич. адасо́блены;

2. прил. (одинокий) само́тны, адзіно́кі; (обособленный) адасо́блены; (тихий) заці́шны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

veréinsamt

a адасо́блены, адзіно́кі; само́тны, ізалява́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

со́бінне Асобнае пасяленне, адзінокі хутар (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

загарла́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.

Разм. Пачаць гарланіць. // Крыкнуць, закрычаць на ўсё горла. Недзе ўскрыкнуў і загарланіў адзінокі певень. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

несяме́йны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае сям’і, адзінокі. Вера Гаўрылаўна слухала сямейную сварку з адчуваннем той няёмкасці, якая бывае ў людзей несямейных. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пры́яцельскі, ‑ая, ‑ае.

Які ўстанавіўся, існуе паміж прыяцелямі; прыязны. Прыяцельскі тон. Прыяцельская гутарка. // Які з’яўляецца прыяцелем; таварыскі. Добрым прыяцельскім чалавекам быў адзінокі .. Цімох. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

forsaken

[fərˈseɪkən]

v.t., p.p. of forsake

пакі́нуты, само́тны, адзіно́кі, няшча́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Саме́ц ’асобіна мужчынскага полу’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ’дрэва, якое не дае насення’ (Сл. ПЗБ), ’часць сеці, якая непасрэдна прымыкае да «маткі»’ (Маш.), само́к ’самец’ (ТС), самчу́к ’тс’ (Сл. ПЗБ). Рус. саме́ц, укр. саме́ць, польск. samiec, samczek, чэш., славац. samec, серб.-харв. са́мац ’адзінокі чалавек’, славен. sámec ’адзінокі чалавек’, ’самец’. Прасл. *samьcь, дэрыват ад *samъ ’сам’. Махэк₂, 537 семантыку назвы тлумачыць тым, што самцы жылі адны, не ўдзельнічаючы ў выхаванні патомства. Форма само́к утворана як паралель м. р. да наз. ж. р. самка, гл. Гл. яшчэ Борысь, 538.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мане́ра​2

(гр. moneres = адзінокі)

біял. гіпатэтычны бяз’ядзерны кавалачак пратаплазмы, з якога ў працэсе гістарычнага развіцця арганізмаў утварыліся клеткі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)