Абясці́ць ’абвясціць’ (Нас.), ’абяцаць’ (Шат.) да ob‑věstiti, věstь < *vět‑tь. Параўн. другое значэнне пад уплывам абяцаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абяца́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак. і незак.

Тое, што і абяцаць. Другі раз абяцаўся.. [Сухавараў] прыйсці з гітарай, бо панна Ядвіся яго вельмі прасіла. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зы́чыць

1. wünschen vt;

2. (абяцаць, прадказваць) verspréchen* vt, verhéißen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зы́чыць

(польск. życzyć)

1) жадаць, выказваць каму-н. якія-н. пажаданні;

2) абяцаць, прадказваць што-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

verhéißen

* vt высок. абяца́ць, прадка́зваць (поспех і г.д.); абяца́ць (выздараўленне і г.д.)

◊ das verhéißene Land — запаве́тная зямля́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

клясці́ся, кляну́ся, кляне́шся, кляне́цца; клянёмся, кленяце́ся, кляну́цца; кля́ўся, кляла́ся, -ло́ся; кляні́ся; незак.

1. чым і без дап. Даваць клятву; урачыста абяцаць што-н.; прысягаць.

Клянёмся Радзіму аберагаць.

К. ў вернасці сябрам.

2. Праклінаць каго-н.

|| зак. паклясці́ся, -кляну́ся, -кляне́шся, -кляне́цца; -клянёмся, -кленяце́ся, -кляну́цца; пакля́ўся, -кляла́ся, -ло́ся; -кляні́ся.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Падліца́ць ’абяцаць’ (Касп.), падлёціцца ’прыкінуцца’ (?) (ТС). Гл. залягаць(ца), лець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ще́дро нареч., в разн. знач. шчо́дра;

ще́дро одари́ть шчо́дра абдары́ць (надары́ць);

ще́дро обеща́ть шчо́дра абяца́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

plight

I [plaɪt]

1.

v.

забавя́звацца абяца́ньнем, прысяга́ць, урачы́ста абяца́ць

to plight one’s troth —

а) абяца́ць ве́рнасьць

б) заруча́цца, сва́таць

2.

n.

забавяза́ньне n.

II [plaɪt]

n.

стан -у m., стано́вішча (звыча́йна благо́е або́ цяжко́е)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Паме́цца ’мець намер, жаданне, абяцаць’ (Бяльк.), ’падрадзіцца’ (Мат. Гом.). Да мець(ца) (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)