urywać

незак.

1. рваць, зрываць, адрываць;

2. разм. недадаваць, памяншаць, змяншаць;

3. абрываць, перарываць, спыняць, перапыняць;

urywać rozmowę — абрываць размову

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АНТЫАКСІДА́НТЫ,

антыакісляльнікі, прыродныя ці сінтэтычныя рэчывы, якія затрымліваюць акісляльныя працэсы ў арган. рэчывах. Механізм дзеяння найб. пашыраных антыаксідантаў (амінаў араматычных, фенолаў, нафтолаў, сульфідаў, фасфітаў) заснаваны на іх уласцівасці абрываць ланцуговую хімічную рэакцыю акіслення ў выніку ўзаемадзеяння з актыўнымі радыкаламі і прамежкавымі прадуктамі. Прадухіляюць, напр., старэнне палімераў, асмаленне паліва, прагарканне тлушчаў і інш. Некаторым антыаксідантам уласцівы сінергізм. Прыродныя антыаксіданты — вітаміны Е, выкарыстоўваюцца ў харч. прам-сці.

т. 1, с. 394

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

абрыва́цца несов.

1. обрыва́ться;

2. (внезапно, сразу прекращаться) обрыва́ться; пресека́ться;

3. страд. срыва́ться; обрыва́ться; одёргиваться; зашиба́ться; см. абрыва́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обрыва́ть​II несов. (к обры́ть)

1. абко́пваць; (рылом — о животных) абрыва́ць;

2. с.-х. аку́чваць; (яблоню) абко́пваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Андрамо́ны ’рыззё, рызманы’ (Нас.), андрымоніць (КТС), адрамоны (Нас.). Няясна. Магчыма, звязана з драць зрываць, абрываць’ ці адраць ’абрабаваць’ (ст.-польск. niewiasta odrana ’абрабаваная жанчына’); элемент мон мог узнікнуць у выніку аналогіі з лахманы, рызманы, ахламон.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абрыва́нне ср.

1. срыва́ние;

2. обрыва́ние;

3. обрыва́ние;

4. обрыва́ние, одёргивание;

5. обрыва́ние;

1-5 см. абрыва́ць I 1-5

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ábreißen

*

1.

vt

1) абрыва́ць

2) зно́сіць, лама́ць (будынак)

2.

vi (s) адрыва́цца, абрыва́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ucinać

незак.

1. адразаць, адрэзваць, адсякаць;

2. абрываць;

3. кусаць (пра насякомых)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Скабардзі́на ‘кашчэй (худы чалавек)’ (Касп.). Лаўчутэ (Балтизмы, 131) выводзіць з лат. skabardzîgs ‘востры, пранікаючы’ < skabar̂da ‘шчэпка, асколак, стрэмка’. Параўн. літ. skebérda ‘востры’; балтыйскія словы ўзыходзяць да кораня *skabh‑ ‘абрываць; скабліць’ (Траўтман, 262). У славянскіх мовах роднаснымі з’яўляюцца *skoblь, *skoblʼа і іх дэрываты; гл. Фрэнкель, 797, 799.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абры́ў, ‑рыву, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. абрываць — абарваць ​1 (у 2 знач.) і абрывацца — абарвацца (у 1 знач.).

2. Месца, дзе абарвана што‑н. Абрыў лініі.

3. Круты схіл берага, скалы і пад., які ўзнік у выніку абвалу ці асыпання зямлі. Схілы ўсюды вельмі крутыя, частыя абрывы, на адхонах амаль усюды, густа буяе лес. Мележ. Да белае хаткі На стромкім абрыве Плыў човен рыбацкі, Бясшумны, як прывід. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)