enounce

[ɪˈnaʊns]

v.

1) абвяшча́ць

2) гавары́ць, вымаўля́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паасо́бку, прысл.

1. Па адным, не разам. Гаварыць з кожным паасобку. □ Скончыўшы гаварыць, Лясніцкі саскочыў з воза і пайшоў у натоўп, вітаючыся паасобку з добра знаёмымі калгаснікамі. Шамякін.

2. Асобна, разлучыўшыся. — Ну што, можа і праўда нам лепш жыць паасобку, — згадзілася Раечка. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засаката́ць, -качу́, -ко́чаш, -ко́ча; -качы́; зак.

1. Пачаць сакатаць.

Куры засакаталі.

2. перан. Гучна несупынна пачаць гаварыць.

3. перан. Пра што-н., што раўнамерна стукае, гучыць сокатам (разм.).

Дзесьці недалёка засакатаў кулямёт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

алего́рыя, -і, мн. -і, -рый, ж.

Іншасказальнасць, выказванне адцягненага паняцця пры дапамозе канкрэтнага мастацкага вобраза.

Гаварыць алегорыямі (няясна, з малазразумелымі намёкамі на што-н.).

|| прым. алегары́чны, -ая, -ае; наз. алегары́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пляска́ць¹, пляшчу́, пле́шчаш, пле́шча; пляшчы́; незак.

1. Ударацьчым-н. плоскім.

2. Тое, што і пля́скаць.

Дзеці плешчуць у ладкі.

◊

Пляскаць языком (разм., неадабр.) — гаварыць многа і абы-што.

|| наз. пляска́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дагавары́ць, -вару́, -во́рыш, -во́рыць; -во́раны; зак., што і без дап.

Скончыць гаварыць; давесці да канца пачатую прамову, выказаць сваю думку да канца.

Дакладчыка перапынілі, не далі д.

|| незак. дагаво́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́бразна, прысл.

1. Пры дапамозе мастацкіх вобразаў. Вобразна абагульніць жыццёвых факты.

2. Яскрава, жыва. Гаварыць вобразна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жу́піць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; незак.

Абл. Размаўляць, гаварыць. Што каму рупіць, той тое і жупіць. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изъясня́ться уст. выка́звацца, гавары́ць, размаўля́ць;

изъясня́ться на мно́гих языка́х размаўля́ць на мно́гіх мо́вах.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

при́свист в разн. знач. пры́свіст, -ту м.;

говори́ть с при́свистом гавары́ць з пры́свістам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)