Verbum

абадзьму́ць, -му́, -ме́ш, -ме́; -мём, -мяце́, -му́ць; -мі́; -му́ты; зак., каго-што (разм.).

1. Абвеяць, абдаць паветранай плынню.

Свежы вецер абадзьмуў твар.

2. Ачысціць, сагнаць што-н. зверху струменем паветра.

А. пыл.

|| незак. абдзіма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. абдзіма́нне, -я, н.

суці́шыцца, -шуся, -шышся, -шыцца; зак.

1. Перастаць хвалявацца, заціхнуць, супакоіцца, уціхамірыцца.

С. пасля добрых навін.

Дзетвара суцішылася.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Аслабець у сваім праяўленні; спыніцца, перастаць.

Вецер суцішыўся.

Боль суцішыўся.

|| незак. суціша́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

усхадзі́цца, -хаджу́ся, -хо́дзішся, -хо́дзіцца; зак.

1. Дайсці да крайняй ступені праяўлення чаго-н.; пачаць моцна дурэць, сваволіць.

Дзеці ўсхадзіліся, не суняць.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пачаць моцна бушаваць (пра з’явы прыроды).

Усхадзіўся вецер.

|| незак. усхо́джвацца, -аюся, -аешся, -аецца.