дыхну́ць

1. átmen vi, háuchen vi;

2. (вецер) blásen* vi, wéhen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Распаро́шыць ’пусціць на вецер; растраціць’ (Варл.), параўн. ст.-бел. роспоро́шꙋет (1616 г., Карскі, 1, 441). Да порах 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трохба́льны в разн. знач. трёхба́лльный;

т. ве́цер — трёхба́лльный ве́тер;

~ная сістэ́ма ацэ́нак — трёхба́лльная систе́ма оце́нок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

вы́шастаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Выпусціць, выдзьмуць; выстудзіць. Вышастаў вецер цяпло з хаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бура́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бурану. Буранны вецер. // З частымі буранамі. Буранная зіма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бады́ліна, ‑ы, ж.

Сцябліна аднагадовай расліны. У высахлых бадылінах кіяшніку шастае зімовы халодны вецер. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ветра...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «вецер», напрыклад: ветрасілавы, ветраўстойлівы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падвява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Веяць час ад часу, з якога‑н. боку. Вецер падвявае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́т, ‑у, М ‑саце, м.

Устойлівы трапічны вецер, які дзьме ад субтропікаў у бок экватара.

[Гал. passaat.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыхалада́ць, ‑ае; безас. зак.

Трохі або ненадоўга пахаладаць. Вецер перамяніўся і як бы прыхаладала. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)