зале́жны ábhängig;

зале́жнае стано́вішча ábhängiger Zústand; грам зале́жны лад Pássiv n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зале́жны

1. зави́симый;

~нае стано́вішча — зави́симое положе́ние;

~ныя краі́ны — зави́симые стра́ны;

2. грам. подчинённый, страда́тельный;

○ з. стан — страда́тельный зало́г

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

сітуа́цыя

(фр. situation, ад п.-лац. situatio = становішча)

сукупнасць абставін, якія ствараюць тое або іншае становішча (напр. міжнародная с.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

каза́рменны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да казармы, уласцівы ёй. [У семінарыі] дысцыпліна — казарменная. Усё пад суровым халодным наглядам. Таўлай. На гэты шырокі свет дазвалялі глядзець не іначай, як праз вузенькую шчыліну казарменнага акна. Чорны. // перан. Падобны на казарму. Спыніліся каля велізарнага, на выгляд казарменнага будынка. Новікаў.

•••

Казарменнае становішча гл. становішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nadrzędność

ж.

1. вышэйшая становішча; узначальванне;

2. прыярытэт; вяршэнства

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

uliczka

ж. вулачка; завулак;

ślepa uliczka — тупік; бязвыхаднае становішча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

аўт, ‑а, М аўце, м.

У спартыўных гульнях — становішча, калі мяч, шайба і пад. выходзіць за рысу спартыўнай пляцоўкі.

[Ад англ. out — па-за.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́дэрства, ‑а, н.

Становішча, абавязкі лідэра (у 1, 2 знач.). // Першынство ў чым‑н. Барацьба за лідэрства ў турніры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нязвы́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць нязвычнага. Нешта гняце.. [Валодзю]: ні то сорам, ні то нязвычнасць становішча, у якое ён трапіў. Федасеенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парвеню́, нескл., м.

Уст. зневаж. Чалавек, які прабіўся ў вышэйшыя слаі грамадства або хутка дасягнуў высокага службовага становішча; выскачка.

[Фр. parvenu.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)