сці́снуты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сціснуць.

2. у знач. прым. Згушчаны пад ціскам. Сціснутае паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аэрапла́н

(фр. aéroplane, ад гр. aer = паветра + лац. planum = плоскасць)

уст. лятальны апарат, цяжэйшы за паветра; самалёт.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Пры́тхі, про́тхі ’палонкі на возеры, якія прарубаюць для таго, каб рыба не задохлася’ (слаўг., З жыцця). Аддзеяслоўны назоўнік ад прытхну́цца ’псавацца ад спёртага паветра’, гл. тхнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уду́шливый в разн. знач. заду́шлівы; уду́шлівы;

уду́шливые га́зы уду́шлівыя га́зы;

уду́шливый во́здух заду́шлівае (уду́шлівае) паве́тра;

уду́шливая среда́ перен. уду́шлівае асяро́ддзе.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

zanieczyszczenie

н. забруджванне; засмечванне;

zanieczyszczenie powietrza (rzek) — забруджванне паветра (рэк)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zapowietrzyć

зак.

1. заразіць, атруціць (паветра);

2. уст. заразіць чумой

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

deflation [dɪˈfleɪʃn] n.

1. выпампо́ўванне, выпуска́нне паве́тра/га́зу (пра шыны, балон і да т.п.)

2. econ. дэфля́цыя, скарачэ́нне вы́пуску грашо́вых зна́каў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

waft​1 [wɒft] n. lit. паве́ў (ветру); струме́нь (паветра); пах; гук (які даносіцца);

wafts of cigar smoke клубы́ ды́му ад цыга́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́ветрыцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -рыцца; зак.

1. Разбурыцца пад уплывам атмасферных ваганняў (пра горныя пароды).

2. Знікнуць пад уздзеяннем свежага паветра або ветру.

Чад выветрыўся.

В. з памяці (перан.).

|| незак. выве́трывацца, -аецца.

|| наз. выве́трыванне, -я, н.

В. горных парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

азо́н, -у, м.

Газ з рэзкім пахам, злучэнне трох атамаў кіслароду, ужыв. для ачышчэння паветра, вады, а таксама ў тэхніцы.

|| прым. азо́навы, -ая, -ае.

○

Азонавая дзірка (спец.) — анамальная з’ява — змяншэнне натуральнай для дадзенай шыраты і пары года колькасці азону ў азонавым слоі атмасферы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)