наско́ра, прысл.

Разм. Хутка, наспех. Зрабіць наскора. Паесці наскора. □ К .. [краўцу] падбягалі людзі, наскора віталіся і адбягалі да работы. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадхіля́цца, ‑яецца; ‑яемся, ‑яецеся, ‑яюцца; зак.

Адхіліцца — пра ўсіх, многіх або пра ўсё, многае. Паадхіляліся людзі ўбок. Паадхіляліся гардзіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паапуха́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак.

Апухнуць, ацячы — пра ўсіх, многіх або пра ўсё, многае. Людзі паапухалі. Ногі паапухалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазя́блы, ‑ая, ‑ае.

Які азяб. Яны [хвоі] помняць, як людзі ўставалі з зарою І над полымем грэлі пазяблыя рукі... Свірка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбагаце́лы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў багатым, разбагацеў. Людзі ідуць у наймы да разбагацелых майстроў, бяруць у арэнду інструменты. Алексютовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rugged [ˈrʌgɪd] adj.

1. няро́ўны, нягла́дкі (пра ландшафт);

rugged coast скалі́сты бе́раг

2. гру́бы;

rugged features гру́быя ры́сы тва́ру

3. трыва́лы, усто́йлівы

4. выно́слівы, сто́йкі;

rugged men загартава́ныя лю́дзі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Zivil

[-'vi:l]

n -s

1) цыві́льныя (лю́дзі), грамадзя́нскае насе́льніцтва

2) цыві́льная во́пратка

in ~ géhen*, ~ trágen* — хадзі́ць у цыві́льнай во́пратцы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ВА́РВАРЫ

(грэч. barbaroi, лац. barbari),

у старажытных грэкаў і рымлян назва ўсіх іншаземцаў, што гаварылі на не зразумелай ім мове і былі далёкія ад іх культуры (германцы, скіфы і інш.). У пераносным сэнсе — жорсткія, грубыя, некультурныя людзі.

т. 4, с. 8

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

АА́НЕС,

у шумера-акадскай міфалогіі першачалавек у абліччы паўрыбы-паўчалавека. Паводле Бераса, людзі жылі, як жывёлы, пакуль Аанес не выйшаў з мора і не навучыў жыхароў Вавілоніі пісьму, навукам, буд-ву гарадоў і храмаў, земляробству і інш.

т. 1, с. 8

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

АБАРЫГЕ́НЫ

(лац. Aborigines ад ab origine ад пачатку),

1) карэнныя насельнікі (людзі, жывёлы, расліны) краіны ці якой-н. мясцовасці. Паводле стараж.-рым. паданняў, абарыгенамі наз. племя, якое жыло каля падножжа Апенін.

2) У біялогіі тое, што аўтахтоны.

т. 1, с. 15

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)