загіна́ць

1. (падгарнуць канец, край чаго-н.) úmbiegen* vt, éinbiegen* vt; áufkrempeln vt (рукавы);

2. перан. разм. (сказаць што-н непраўдападобнае):

загіна́ць цану́ éinen únverschämten Preis verlángen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Apokalýpse

f -, -n рэл. апака́ліпсіс, кане́ц све́ту (адна з кніг Новага Запавету аб канчыне сусвету)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Áusgang

m -(e)s, -gänge

1) вы́хад, выхадны́я дзве́ры

2) кане́ц; вы́нік

3) выхадны́ (дзень)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Féierábend

m -(e)s, -e

1) кане́ц рабо́чага дня

2) пярэ́дадне свя́та

~ máchen — канча́ць пра́цу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Лапану́ць ’пабегчы, ірвануць, паспяшацца’ (карэліц., Нар. сл.) — балтызм. Параўн. літ. lapanóti ’бегчы’, lapénti ’хутка ісці, бегчы’. Канец слова ‑нуць на беларускай глебе атрымаў значэнне імгненнасці дзеяння.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Маёўка ’вясенняя прагулка на ўлонні прыроды’ (ТС, Нас.). Запазычана з рус. або польск. мовы, дзе з’яўляецца новаўтварэннем (канец XIX — пачатак XX ст.). Да май 1, 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перапо́ліца ’перапёлка’ (Дразд.), пераполячка, пераполка ’тс’ (дзятл., лудз., Сл. ПЗБ). Да перапёлка (гл.), канец слова зменены пад уплывам поле, пало́ць (параўн. перадачу голасу птушкі: піць‑палоць!).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

То́нчыць ’патанчаць’ (Нас.), тонча́ті ’худзець, марнець’ (беласт., Сл. ПЗБ), то́нчаті ’тс’ (Вруб.), сюды ж то́нчык, то́ньчык ’тонкі канец бервяна, жардзіны і інш.’ (ТС). Да то́нкі, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неблагополу́чный нешчаслі́вы; няўда́чны; нядо́бры, дрэ́нны; непаспяхо́вы; (небезопасный) небяспе́чны;

неблагополу́чное путеше́ствие няўда́чнае (нешчаслі́вае) падаро́жжа;

неблагополу́чный исхо́д дрэ́нны (нядо́бры, нешчаслі́вы) кане́ц (вы́нік);

неблагополу́чный уча́сток небяспе́чны ўча́стак.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уік-э́нд

(англ. week-end, ад week = тыдзень + end = канец)

час адпачынку і забаў ад суботы да панядзелка; загарадная паездка з мэтай адпачынку ў гэты час.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)