тафала́ры, ‑аў; адз. тафалар, ‑а, м.; тафаларка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. тафаларкі, ‑рак; ж.

Народнасць, якая жыве ў Ніжнеўдзінскім раёне Іркуцкай вобласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Няво́шта (нево́што) ’нічога, жыве абы-як’ (Нас.), сюды ж таксама няўвошта («Энеіда навыварат»). З не + ва (ўва) ‑што, параўн. ст.-бел. ни в што ’у нішто’ і нівошта ’нічога’: Яму нівошта! (Бяльк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

краншнэ́п

(ням. Kronschnepfe)

кулік сям. сіўцовых; жыве на балотах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

краі́на

1. Радзіма, месца, дзе чалавек нарадзіўся і жыве (Кам.).

2. Дзяржава, вобласць (Нас.).

3. Край, ускраіна (Крыч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Бабчыха ’бабка-знахарка, што лечыць травамі’, ’адзінокая беззямельная жанчына, што жыве ў чужых людзей’ (Бяльк.). Вытворнае (суф. ‑іха) ад дзеяслова (параўн. рус. дыял. ба́бчить ’займацца знахарствам’) або непасрэдна ад ба́ба, ба́бка ’баба-знахарка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́бач​II прысл.

1. nebeneinánder; nében;

сядзе́ць по́бач nebeneinánder sitzen*;

2. (па-суседску) nebenán, náhe bei (D);

ён жыве́ по́бач er wohnt nebenán

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

брадзя́жыць, ‑жыць; незак.

Тое, што і валачыцца, бадзяцца. [Барановіч:] — Жыве тут Мікалай Жыгунец. ..Дык ён.., як верабей пад страхою, жыў, па свеце цягаўся, брадзяжыў. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяссэ́нснасць, ‑і, ж.

Уласцівасць бяссэнснага; недарэчнасць. Бяссэнснасць ўчынку. □ Нейкае .. няяснае адчуванне бяссэнснасці такога жыцця, якім жыве ён, пачуццё адзіноты пачынала закрадацца ў душу. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кашу́бы, ‑аў; адз. кашуб, ‑а, м.; кашубка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. кашубкі, ‑бак; ж.

Народнасць, блізкая да палякаў, якая жыве ў Польскім Прымор’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мала́ві, нескл.; адз. малавіец, ‑війца, м.; малавійка, ‑і, ДМ ‑війцы; мн. малавійкі, ‑віек; ж.

Народ, які жыве ў рэспубліках Малаві, Мазамбіку і Замбіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)