Verbum

ву́сы, -о́ў, адз. вус, ву́са, м.

1. Валасы над верхняй губой у мужчын.

Ён носіць в.

Адгадаваць в.

2. У жывёл: шчаціністыя валасы па баках верхняй губы.

Кот варушыць вусамі.

3. Тое, што і вусікі (у 2 і 3 знач.).

◊

І ў вус (сабе) не дзьме (разм.) — не турбуецца, не клапоціцца ні пра што.

Матаць (сабе) на вус што (разм.) — запамінаць з якой-н. мэтай, прымячаць.

Самі з вусамі (разм., жарт.) — не горшыя за іншых.

неахо́пны, -ая, -ае.

1. Неабсяжны, неабдымны, вельмі вялікі па сваёй працягласці.

З поўначы сунулася неахопная градавая хмара.

2. Вялікі па ступені праяўлення.

Ён адчуваў у сабе неахопную сілу.

|| наз. неахо́пнасць, -і, ж.

гро́зны, -ая, -ае.

1. Суровы, жорсткі.

Г. начальнік.

2. Які тоіць у сабе пагрозу; небяспечны.

Грознае пісьмо.

Грозная зброя.

3. Велічны і страшны (высок.).

Грозная сіла.

Г. час.

|| наз. гро́знасць, -і, ж.

абду́мацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак.

1. Асэнсаваць, сабрацца з думкамі.

Спакойна а., заглянуць самому сабе ў душу.

2. Перадумаць, прыйсці да іншага рашэння.

Сцвярджаў адно, але абдумаўся.

|| незак. абду́мвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

перае́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Чый-н. прадаўжальнік; той, хто заняў чыё-н. месца.

Падрыхтаваць сабе пераемніка.

Пераемнікі Францыска Скарыны.

|| ж. перае́мніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. перае́мніцкі, -ая, -ае.

расшпілі́цца, -пілю́ся, -пі́лішся, -пі́ліцца; зак.

1. Расшпіліць на сабе адзенне.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Вызваліцца ад засцежкі.

Каўнер расшпіліўся.

|| незак. расшпі́львацца, -аюся, -аешся, -аецца і расшпіля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.