Ра́нда і ранда́ ’арэнда’ (Нас., Байк. і Некр., Гарэц.), рэ́нда ’тс’ (Бяльк.), ’шынок’ (Нас., Касп.), сюды ж рандава́ць ’арандаваць’ (Нас.), ранда́р, ранда́тар ’наймальнік, арандатар; карчмар’ (Нас., Байк. і Некр., Сержп. Прык., Юрч.). Праз польск. arenda, arendować (у сучаснай польскай мове часцей dzierżawa, dzierżawić, dzierżawca) з с.-лац. ar(r)endare < лац. reddō/reddere ’атрыманае аддаць’ > arrenda ’плата за год’ (Брукнер, 6; Саднік-Айцэтмюлер, 1, 25). У беларускай мове вядомы таксама варыянт ланда́р (Сержп. Казкі) з распадабненнем зычных. Значэне ’шынок’, параўн. да гэтага укр. ора́нда ’тракцір’, рус. смал. ра́нда/ра́ндо ’кабак’, вынікае са спосабу ўтрымання такіх месц праз арандаванне (Фасмер, 3, 442). Барысава (Бел.-рус. ізал., 10–12) рэгіянальнае (бел.-смал.) ранда ’шынок, карчма’ лічыць семантычнай інавацыяй на базе літ. randá/rendá ’арэнда’, што цяжка давесці. Сюды ж рандо́ўля ’стан арэнды; здача ў арэнду’, рандоўства ’ўтрыманне арэнды’, рандо́ўшчык, рандо́ўшчыца ’арандатар, арандатарка’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Lohn

m -(e)s, Löhne

1) зарабо́тная пла́та, заро́бак

2) узнагаро́да; перан. адпла́та, по́мста

◊ wie die Árbeit, so der ~ — ≅ як дба́еш, так і ма́еш; як узарэ́ш, так і збярэ́ш

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

dzierżawa

dzierżaw|a

ж.

1. арэнда;

długoterminowa ~a — доўгатэрміновая арэнда;

brać w ~ę — браць у арэнду;

~a ziemi — арэнда зямлі;

2. арэндная плата; арэнда;

odroczyć ~ę — адтэрмінаваць арэндную плату

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Pacht

f -, -en

1) арэ́нда

etw. in ~ gében* — здава́ць што-н. у арэ́нду

etw. in ~ néhmen* — арандава́ць што-н., браць што-н. у арэ́нду

2) арэ́ндная пла́та

3) арандава́ная зямля́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

token

[ˈtoʊkən]

1.

n.

1)

а) знак -у m., сы́мбаль -ю m.

Black is a token of mourning — чо́рны ко́лер — сы́мбаль жало́бы

б) до́вад -у m.

в) характэ́рная адзна́ка, прыкме́та f.

2) знак прыя́зьні

3) жэто́н -а m.

2.

adj.

сымбалі́чны

a token payment — сымбалі́чная пла́та

•

- by the same token

- in token of

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

увахо́д м

1. (месца для праходу) Éingang m -(e)s, -gänge;

гало́ўны увахо́д Háupteingang m;

2. (дзеянне) Eintritt m -(e)s, -e; Betréten n -s; Zútritt m -(e)s, -e (доступ);

увахо́д забаро́нены Éintritt verbóten;

пла́та за увахо́д Éintrittsgeld n -es, -er; камп Ínput m, n -s, -s;

увахо́д і вы́хад Ínput-Ótput m, n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

pobór, ~oru

pob|ór

м.

1. прызыў; набор;

~ór do wojska — рэкруцкі набор;

2. збор, спагнанне (падаткаў);

~ór podatków — спагнанне падаткаў;

3. тэх. спажыванне;

4. ~ory мн. плата, зарплата; пенсія; аклад

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ловы, лоў ’лоўля, паляванне без агнястрэльнай і халоднай зброі’ (ТСБМ, Гарэц., Др.-Падб., Бяльк.; навагр., віл., Сл. ПЗБ), ст.-бел. ловы ’рыбалоўныя месцы’, ’паляванне (месца)’. Укр. лов, лови, рус. лов, ловы, польск. łowy, ст.-польск. łów, каш. łȯw, н.- і в.-луж. low, чэш. lov, славац. lov, lovу, славен. lòv, серб.-харв. ло̏в, макед. лов, lof, lófuvi, балг. лов, ловът, ст.-слав. ловъ. Прасл. lovъ ’лаўленне, хапанне, лоўля звяроў, птушак, рыб’, роднаснае з літ. lãvynti ’развіваць, практыкаваць’, lavùs ’лоўкі, спрытны, кемлівы’, ст.-грэч. атычн. λεία ’здабыча’ (*λᾱϜιᾱ), дарычн. λᾱία, ληίς ’тс’, лац. lucrum ’выйгрыш’, ст.-ірл. lōg, lūag, lūach ’плата, узнагарода’, гоц., ст.-ісл. laun ’тс’, ірл. fo‑lad ’багацце’. І.‑е. *lau‑ ’лавіць, атрымліваць здабычу’ (Бернекер, 1, 735; Покарны, 655; Траўтман, 153; Фасмер, 2, 508; Слаўскі, 5, 238; Скок, 2, 320–321). Інакш Махэк₂, 342, які выводзіць слова lovъ з polovъ, якое з polovati (параўн. славац. poľovati, бел. палява́ць, а таксама ст.-грэч. παλεύω ’завабліваю птушак у сетку’. Непераканаўча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нагарода ’ўзнагарода’ (Нас.); za naharódaju za trudý wiérniecsa (Пятк. 2); ст.-бел. нагарода і нагрода (апошняе з польск., гл. Булыка, Лекс. запазыч., 203); укр. нагорода, рус. награда (< ц.-слав., гл. Фасмер, 3, 37), польск. nagroda, чэш. náhrada ’замена’, славен. nagrada, серб.-харв. на̏града, балг. награ́да, макед. награда. Аддзеяслоўнае ўтварэнне, першапачаткова *nagorditi, на думку Міклашыча (74) — ’узнагародзіць горадам’, што лічыцца непераканаўчым; Фасмер (3, 37) і Трубачоў (там жа) звязваюць з ’накласці кучай’, параўн. рус. нагородить; Бязлай (2, 212) праз славен. graja ’рэпутацыя’, grajati ’праслаўляць’ (j < dj) звязвае з літ. gar̃dinti ’паведаміць, абвясціць’, роднасным ст.-інд. gir‑ ’слава, гонар’, лац. grates ’хвала’ і інш. Сумніцельна вывядзенне з *gheld‑ (ням. vergelten ’узнагароджваць, даваць плату’), пры гэтым бел. і ўкр. паўнагалосныя формы тлумачацца другасным збліжэннем з горад (Махэк₂, 388). Брукнер лічыў усх.-слав. словы паланізмамі, а ўзнікненне значэння ’дар, плата’ лакалізаваў на польскай тэрыторыі, першапачаткова праз стадыю ’ўзвесці, узнавіць разбуранае’ — ’замяніць’ — ’кампенсаваць страты’ — ’заплаціць’; усё да grodzić ’будаваць, гарадзіць’ (Брукнер, 353).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gale

I [geɪl]

n.

1) ве́льмі мо́цны ве́цер, шторм -у m., бу́ра f.

2) раска́т, вы́бух -у m.

gale of laughter — вы́бух сьме́ху

3) Poet. ве́трык -а m., зэфі́р -у m.

4) informal весяло́сьць f.; падня́ты настро́й, ра́дасная ўсхвалява́насьць

II [geɪl]

n. Brit.

пэрыяды́чная пла́та рэ́нты, працэ́нтаў

III [geɪl]

n. Bot.

васко́ўнік -а m. (куст, расьце́ на бало́це)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)