immaculate [ɪˈmækjələt] adj. бездако́рны, беззага́нны;

immaculate behaviour бездако́рныя паво́дзіны;

the Immaculate Conception eccl. бязгрэ́шнае/няві́ннае зача́цце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

shocking [ˈʃɒkɪŋ] adj. жахлі́вы, жу́дасны;

shoc king behaviour абура́льныя паво́дзіны;

a shoc king sight страшэ́ннае відо́вішча

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

unjustifiable [ʌnˌdʒʌstɪˈfaɪəbl] adj. недарава́льны, які не ма́е апраўда́ння;

His behaviour is unjustifiable. Яго паводзіны нельга апраўдаць.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

odious

[ˈoʊdiəs]

adj.

ненаві́дны, ненаві́сны; агі́дны; паску́дны

odious behavior — агі́дныя паво́дзіны, агі́дныя мане́ры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

abhorrent

[æbˈhɔrənt]

adj.

агі́дны, абры́длы, гі́дкі; жахлі́вы

abhorrent conduct — агі́дныя паво́дзіны

•

- abhorrent to

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кандуі́т

(фр. conduite = паводзіны)

журнал для запісаў звестак аб паводзінах вучняў у навучальных установах царскай Расіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

zachowanie

zachowani|e

н.

1. захаванне;

zasada ~a energii фіз. закон захавання энергіі;

2. паводзіны;

stopień z ~а — адзнака за паводзіны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

каке́цтва, ‑а, н.

Паводзіны, манеры какеткі (у 1 знач.); какетнічанне. Стройненькая, чарнявая сцюардэса з мілым французскім какецтвам дэманстравала нам сваё веданне рускай мовы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́брык ’выхадка’ (БРС), вы́брыкі ’дзіўныя паводзіны, фокусы’ (Цых.), укр. вибрик ’выхадка, жарт; скок’, польск. wybryk ’падскок, выхадка’. Параўн. выбры́кваць ’падскокваць’ (да брыкаць), на значэнне бел. і ўкр. слоў, магчыма, уплывала польск., параўн. рус. курск. ехать выбриком ’ехаць галопам’, данск. вы́брики ’брыканне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

баламу́т, -а, М -му́це, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Чалавек, які ўносіць неспакой, беспарадак у адносіны, работу і пад.

Паводзіны баламута.

2. Спакуснік, інтрыган.

Звязалася з гэтым баламутам.

|| ж. баламу́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. баламу́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)