money [ˈmʌni] n. гро́шы;

earn money зарабля́ць гро́шы;

save money адкла́дваць гро́шы; захо́ўваць гро́шы, не расхо́дуючы іх;

spend money тра́ціць гро́шы;

borrow money пазыча́ць гро́шы (у каго-н.);

raise money збіра́ць гро́шы

♦

be in the money infml мець шмат гро́шай;

make money зарабля́ць гро́шы, атры́мліваць прыбы́так;

money talks гро́шы ма́юць вялі́кую сі́лу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

pluck​2 [plʌk] v.

1. абшчы́пваць, абску́бваць;

pluck a goose абску́бці гусь

2. dated or lit. зрыва́ць; збіра́ць;

pluck a rose/an apple сарва́ць ру́жу/я́блык

3. выску́бваць; выдзіра́ць;

She plucked a thread off the lapel of his jacket. Яна выцягнула нітку з лацкана яго пінжака.

♦

pluck up (the) courage набра́цца сме́ласці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

склада́цца​I

1. (упакавацца) pácken vt;

2. (збіраць грошы на што-н.) Geld zusámmen légen;

3. (пра сітуацыю, звычаі) sich bílden, sich gestálten; entstéhen* vi (s); sich ergében*;

так склада́ліся абста́віны die Verhältnisse gestálteten sich dérart, so líegen die Verhältnisse;

у яго́ склада́лася цвёрдае перакана́нне er kam zu der fésten Überzéugung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

skupiać

незак.

1. канцэнтраваць; засяроджваць; збіраць;

skupiać uwagę na czym — засяроджваць увагу на чым;

skupiać na sobie uwagę — прывабліваць (прыцягваць) да сябе ўвагу;

2. аб’ядноўваць; яднаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Вяршы́ць ’складваць, канчаць стог, сцірту’ (Выг., КТС), (перан.) ’вырашыць чый-небудзь лёс’ (БРС), укр. вершити ’вяршыць’; ’насыпаць звыш краёў’, рус. вершить ’канчаць складваць стог, снапы (на возе), верх страхі’; ’вырашаць лёс’, польск. wierszyć ’укладваць спадзісты верх, страху’; ’мець першаснасць перад кім-небудзь’, чэш. vršiti ’складваць у вышыню, збіраць у кучу’, славац. vŕšiť ’кідаць, укладваць у кучу’; ’узвышацца’; ’заканчваць’, славен. vršíti ’тс’, серб.-харв. вр́шити ’выконваць, рабіць, вяршыць’, макед. врши ’выконваць, рабіць’; ’малаціць’; ’дамаўляцца на заручынах’, балг. върша ’выконваць, рабіць, прызначаць’, върше́я ’малаціць’. Прасл. vьršiti ’канчаць, завяршаць, рабіць што-небудзь, рабіць верх’, якое мела ў прасл. мове яшчэ значэнне ’малаціць з дапамогай скаціны’ (Выгонная, Лекс. Палесся, 83–87; Скок, 3, 624; БЕР, 1, 214; Шанскі, 1, В, 71; Булахоўскі, Труды ИРЯ, 1, 1949, 183).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ráffen

1. vt

1) збіра́ць, падбіра́ць;

ein lánges Kleid ~ падабра́ць до́ўгую суке́нку

2): etw. an sich ~ разм. захо́пліваць [прысво́йваць] што-н.

2. ~, sich уска́кваць

(са свайго месца)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Náchricht

f -, -en ве́стка, паведамле́нне, апавяшчэ́нне, перада́ча

néueste ~en — апо́шнія паведамле́нні

von sich (D) ~ gében* — даць пра сябе́ знаць

~en éinziehen* [ermítteln] — збіра́ць ве́сткі

~ éinbringen* — дастаўля́ць [падава́ць] да́ныя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zusámmenziehen

*

1.

vt

1) сця́гваць, збіра́ць

2) скарача́ць (тэкст); зву́жваць

2.

(sich)

1) заця́гвацца, сця́гвацца

2) збіра́цца, надыхо́дзіць, набліжа́цца

ein Gewítter zieht sich zusámmen — збіра́ецца навальні́ца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

меркава́цца, мяркуюся, мяркуешся, мяркуецца; незак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Мець у якасці намеру, разліку на будучае; намячацца. Верамейчык расказаў, якім чынам калгас дасягнуў высокіх ураджаяў і як далей мяркуецца развіваць гаспадарку. Дуброўскі. Сельскі савет перайшоў у новы будынак — меншы — на сярэдзіну вёскі, а стары, вялікі, меркаваўся пад клуб. Пестрак.

2. Жыць у згодзе, мірыцца. — Вядома, бацькаўшчыны шкода, — Сказаў Антось у тоне згоды: — Але ж і трэба меркавацца І аднаго чаго трымацца. Колас.

3. Раіцца. Тут .. [хлопцы] зноў пачалі меркавацца, каму лезці, а каму збіраць яблыкі. Шахавец. — Я табе, сынку, скажу. Я меркаваўся з маткаю.. Мы з маткаю дамо рады і даўгам і зямлі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пату́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм.

1. Тупаць некаторы час; тупнуць некалькі разоў. Стары патупаў у парозе, ускінуў на плечы мяшэчак, намацаў клямку і пайшоў. Грахоўскі. Мужчыны патупалі на ганку, каб абабіць снег. Лобан.

2. Пахадзіць туды-сюды. Параўняўшыся з тым ляском, дзе калісь натрапіліся баравікі, настаўнік збочыў з дарогі, патупаў па лесе, а потым прысеў на гладка спілаваны дубовы пень. Колас. Пархвен як сам не свой патупаў па дварэ, зазірнуў ва ўсе куткі, увайшоў у хату. Чорны.

3. Пайсці, накіравацца куды‑н. Мужчыны зарагаталі. Пад рогат гэты Глушак устаў і ціха патупаў да сваёй хаты. Мележ. Усе пайшлі спаць, а маці патупала ў камору збіраць Максіму клумак у дарогу. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)