Verbum

невысакаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які не вызначаецца высокімі маральнымі якасцямі. Невысакародны чалавек. // Уласцівы такому чалавеку. Невысакародныя паводзіны.

•••

Невысакародныя металы гл. метал.

непрывы́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Адсутнасць прывычкі да каго‑, чаго‑н. Прыкурыў чалавек і давай з непрывычкі кашляць. Брыль.

неталенаві́ты, ‑ая, ‑ае.

Які не мае таленту; пасрэдны. Неталенавіты чалавек. // Які сведчыць аб адсутнасці таленту, не адзначаны талентам. Неталенавітая кніга.

паралізава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад паралізаваць.

2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў стане паралічу. Паралізаваны чалавек.

патала́ніць, ‑ніць; безас. зак., каму.

Абл. Пашанцаваць, пашчаслівіцца. [Селянін:] — Добры чалавек! Але вось шкада, што ў жыцці яму не паталаніла! Нікановіч.

піэты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Прыхільнік піэтызму (у 1 знач.).

2. Кніжн. Чалавек, схільны да піэтызму (у 2 знач.).

прадаўшчы́ца, ‑ы, ж.

Жанчына-прадавец. Прадаўшчыца пачынала ўжо звяртаць увагу: чаго гэты чалавек тут стаіць і нічога не купляе? Сабаленка.

салапя́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑пяцы, Т ‑ай (‑аю), ж.

Разм. зневаж. Разява, неарганізаваны чалавек.

смехатлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і смяшлівы. Смехатлівы чалавек. Смехатлівыя вочы. □ Ляснік заўважыў у.. сініх вачах [Фросі] смехатлівыя іскры. Бядуля.

хаджа́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які многа бываў дзе‑н.; бывалы. Хаджалы чалавек.

2. Які хадзіў у запрэжцы (пра каня).