духата́, ‑ы, ДМ ‑хаце, ж.

Гарачае душнае надвор’е. Духата і пыл гарадскіх вуліц гналі людзей у поле, да мора, на чыстае паветра. Гартны. // Цяжкае, душнае паветра. Можа таму, што Параска сёння пякла хлеб, па ўсёй хаце стаяла духата. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абеззара́зіць, ‑ражу, ‑разіш, ‑разіць; зак., каго-што.

Знішчыць чым‑н. хваробныя мікробы, дэзінфіцыраваць. Абеззаразіць паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удзьму́ць, ‑му, ‑меш, ‑ме; ‑мём, ‑мяце; зак., што.

Дзьмучы, увагнаць струмень паветра, газу куды‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

curative

[ˈkjʊrətɪv]

adj.

1) гаю́чы, які́ аздараўля́е (пра паве́тра)

2) лячэ́бны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

airless

[ˈerləs]

adj.

1) бяз сьве́жага паве́тра; ду́шны

2) бязьве́траны, спако́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

airproof

[ˈerprʊf]

1.

adj.

гэрмэты́чны, паве́транепраніка́льны

2.

v.t.

гэрмэтызава́ць, выка́чваць паве́тра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АДЛІ́ГА,

павышэнне т-ры паветра да 0 °C і вышэй зімой ва ўстойлівы марозны перыяд. Узнікае ад прытоку паветра з больш цёплых раёнаў (гл. Адвекцыя, Цыклон) або выклікаецца мясц. награваннем паветра сонечнай радыяцыяй. Найб. характэрна для тэрыторый з кліматам, пераходным ад марскога да кантынентальнага. На Беларусі за снеж.—люты на крайнім ПдЗ бывае больш за 50 дзён з А., на ПнУ — 26—30. Працяглыя адлігі часам выклікаюць сярод зімы паводкі на рэках.

т. 1, с. 112

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мех​II м. спец. (прыстасаванне для напампоўвання паветра) Blásebalg m -(e)s, -bälge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

непраніка́льны

1. úndurchdringlich; dicht;

непраніка́льны для паве́тра lúftdicht;

2. (сам сабе наўме) verschlóssen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мех², ме́ха, мн. мяхі́ і мяхо́ў, м.

1. Прыстасаванне са скуры для нагнятання паветра ў горан у кавальскай справе, а таксама для прывядзення ў дзеянне некаторых музычных інструментаў.

2. У фатаграфіі: святлонепранікальная частка фатаграфічнай камеры, падобная на гармонік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)