поліурэта́н, ‑у, м.

Высокамалекулярнае арганічнае спалучэнне, прадукт полімерызацыі; высакаплаўкае крышталічнае рэчыва. // Сінтэтычны матэрыял, які прымяняецца для вырабу каўчуку, клею, плёнкі і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асфальтабето́н, ‑у, м.

Будаўнічы матэрыял з сумесі шчэбеню (або гравію), пяску і асфальту (ужываецца ў дарожным, аэрадромным, гідратэхнічным і інш. відах будаўніцтва).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пергамі́н, ‑у, м.

1. Ізаляцыйны рулонны матэрыял з тонкага кардону, насычанага нафтавымі бітумамі.

2. Тонкая трывалая папера для вырабу натуральнай папяровай калькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акміні́т

[ад ак(устыка) + мін(ерал)]

будаўнічы матэрыял, непранікальны для гукаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

facing

[ˈfeɪsɪŋ]

n.

1) абліцо́ўка f., абліцо́вачны матэрыя́л

2) адваро́т -у m. (у суке́нцы, гарніту́ры); матэрыя́л на адваро́ты

3) Milit. паваро́т -у m. (упра́ва, уле́ва)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

прабе́л, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Незапоўненае месца ў тэксце, прагал (паміж літарамі, словамі, радкамі).

Пакінуць п.

2. перан. Недахоп, недагляд.

П. у ведах.

|| прым. прабе́льны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

П. матэрыял (у друкарскім наборы: брусочкі для ўтварэння прамежкаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фая́нс м.

1. (матэрыял) Stéingut n -(e)s;

2. зборн. (вырабы) Fayence [fɑ´jã:s] f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

да́хавы Dach-;

да́хавая бля́ха Dáchblech n -(e)s;

да́хавы матэрыя́л Bedáchungsmaterial n -s, -riali¦en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

перавя́зачны Verbánd-;

перавя́зачны пункт Verbándstelle f -, -n;

перавя́зачны матэрыя́л Verbándstoff m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паро́днасць, ‑і, ж.

1. Тое, што і пародзістасць. Пароднасць жывёлы.

2. Наяўнасць якасцей высокага гатунку (у раслін). Добры па пароднасці пасадачны матэрыял бульбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)