фля́кі

(польск. flaki, ад ням. Fleck = кавалак чаго-н.)

1) кішкі, вантробы, трыбухі жывёлы;

2) страва, прыгатаваная з кішак, рубца і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

chunk

[tʃʌŋk]

n., informal

1) кава́лак -ка, камя́к -а́ m

chunk of wood — кало́да f.

2) прыса́дзісты чалаве́к або́ жывёліна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

упрэ́лы

1. кул. (які добра ўварыўся) gar (gewórden); gegárt;

упрэ́лы кава́лак мя́са ein gar gewórdenes Stück Fleisch;

2. (упацелы) geschwítzt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Гамэ́лак ’неразбіты кавалак цвёрдай ці сухой зямлі на раллі’, ’вялікі кавалак снегу, лёду са снегам’ (слаўг., Яшкін). Магчыма, азванчэннем пачатковага зычнага (асіміляцыяй) з камэлак ’тс’ (а гэта да слав. *komьlь ’камель і да т. п.’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фрагме́нт

(лац. fràgmentum = абломак, кавалак)

частка твора мастацтва (карціны, скульптуры), урывак тэксту, музычнага твора (напр. ф. антычнай скульптуры, ф. рамана, ф. балета).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

маналі́т, ‑а, М ‑ліце, м.

1. Суцэльная каменная глыба. // Прадмет, высечаны з суцэльнага каменя.

2. У глебазнаўстве — кавалак глебы з непарушаным структурным складам, які паказвае будову глебы ў вертыкальным разрэзе.

[Ад грэч. mónos — адзін і líthos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wad​1 [wɒd] n.

1. па́чак;

a wad of (bank)notes па́чак гро́шай

2. кусо́к, кава́лак, камя́к (ваты, воўны і да т.п.);

a wad of chewing tobacco тытунёвая жва́чка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вурза́лак ’кусок дрэва; вялікі камяк у страве; бясформенны кавалак’ (КСП). Магчыма, да ву́рзаць ’прагна есці, глытаць’ ці ’стукаць, біць’, гл. ву́рзнуць, націск і словаўтварэнне, магчыма, пад уплывам назоўнікаў з падобнай семантыкай (кава́лак, бурва́лак, вурва́лак і інш.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пала́ ’крысо; кавалак тканіны ў натуральную шырыню (як саткана); полка’. Рус. пола́, укр. пола́, ст.-рус. пола ’кавалак тканіны, заслона’, балг. по́ла ’крысо’. Прасл. pola. Ад пол ’старана, палавіна’ (гл.) (Праабражэнскі, 2, 90; Фасмер, 3, 306).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Асмё́так ’атопак; бясформенны кавалак’ (Бяльк.), ’атопак’ (Пал.). Гл. ашмётак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)