акралеі́н

(ад лац. acer, acris = востры + oleum = алей)

арганічнае злучэнне, бясколерная слёзатачывая вадкасць з рэзкім пахам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бензаі́л

(ад с.-лац. benzoe = духмяны сок)

арганічнае злучэнне, бясколерная вадкасць, якая выкарыстоўваецца ў вытворчасці палімераў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бензальдэгі́д

[ад бенз(ол) + альдэгід]

арганічнае злучэнне, бясколернае масляністае рэчыва з пахам горкага міндалю; выкарыстоўваецца пры вырабе пахучых рэчываў, фарбавальнікаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бензілхлары́д

(ад бензіл + хларыд)

арганічнае злучэнне, бясколерная вадкасць з рэзкім пахам; выкарыстоўваецца для атрымання бензілавага спірту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

глюко́за

(ад гр. glykys = салодкі)

арганічнае злучэнне класа монацукрыдаў, салодкае рэчыва ў пладах раслін; вінаградны цукар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дэкалі́н

[ад дэка- + (нафта)лін]

арганічнае злучэнне, бясколерная пахучая вадкасць, якая з’яўляецца прадуктам разбаўлення нафталіну; выкарыстоўваецца як растваральнік многіх рэчываў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ізабутыле́н

(ад ba- + бутылен)

арганічнае злучэнне, бясколерны газ, з якога атрымліваюць ізаактан, сінтэтычны каўчук, сінтэтычныя смолы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

карбазо́л

[ад карба- + аз(от) + -ол]

арганічнае злучэнне, якое ўключае азот, змяшчаецца ў каменнавугальнай смале; выкарыстоўваецца ў вытворчасці фарбавальнікаў, лекавых сродкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

лакто́за

(лац. lactosus = малочны)

арганічнае злучэнне класа дыцукрыдаў, змяшчаецца ў малацэ млекакормячых і чалавека; малочны цукар.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пірымідзі́н

(ням. pyrimidin, ад гр. pyridion = вогнік)

гетэрацыклічнае злучэнне, ядро якога з’яўляецца структурным фрагментам нуклеінавых кіслот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)