планта́ж, ‑у, м.

Спец. Глыбокая апрацоўка глебы спецыяльнымі плугамі, якая праводзіцца галоўным чынам пры закладцы вінаграднікаў і пладовых садоў.

[Фр. plantage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бур ​1, ‑а, м.

Інструмент для свідравання пры даследаванні глебы, горных народ і пад.

[Ад ням. Bohrer.]

бур ​2,

гл. буры ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́баранаваць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Старанна апрацаваць раллю, пасевы бараною. // Баранаваннем выдаліць з глебы што‑н. Выбаранаваць пырнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлорпікры́н, ‑у, м.

Спец. Бясколерная цяжкая вадкасць з рэзкім пахам, якая прымяняецца для дэзінфекцыі глебы і як атрутнае рэчыва.

[Ад слова хлор і грэч. pikrós — горкі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абло́м Глыба; цвёрды кавалак грунту, глебы (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Мульчыроўка ’падкормка дрэў’ (акц., Мат. Гом.). Ад мульчы́раваць ’пакрываць паверхню глебы тарфяной крошкай, перагноем’ (ТСБМ), якое ад му́льча ’перагной, тарфяная крошка, апалае лісце, кампосты’ < англ. mulch ’прэлая салома’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

урадлі́васць, ‑і, ж.

1. Здольнасць забяспечваць расліны пажыўнымі рэчывамі, даваць ураджай. Адной з істотных уласцівасцей глебы з’яўляецца ўрадлівасць. «Весці». Розныя глебы па ўрадлівасці — розныя нормы высеву. Ермаловіч. Тост за калгасную нашу сям’ю, Ніў залатых урадлівасць; Тост за глыбокую ў полі раллю І за руплівае жніва! Танк.

2. Ураджайнасць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

культыва́тар, ‑а, м.

Сельскагаспадарчая прылада для рыхлення ўзаранай глебы, міжрадковай апрацоўкі пасеваў, знішчэння пустазелля і пад. Прапашны культыватар. Навясны культыватар.

[Фр. cultivateur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ілю́вій, ‑ю, м.

Спец. Мінеральныя і арганічныя рэчывы, вымытыя вадою з верхняй часткі глебы і адкладзеныя ў яе ніжняй частцы.

[Ад лац. illuvies — разліў, намыўная гразь.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засале́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. засаляцца — засалі́цца.

•••

Засаленне глебы — працэс накаплення ў глебе мінеральных солей, якія перашкаджаюць земляробству.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)