quicken​1 [ˈkwɪkən] v. fml

1. ажыўля́ць, абнаўля́ць; паскара́ць

2. выкліка́ць, абуджа́ць;

quicken smb.’s imagination абудзі́ць чыю́-н. фанта́зію;

quicken smb.’s interest in smth. выкліка́ць у каго́-н. ціка́васць да чаго́-н.;

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

call on the carpet

выкліка́ць “на дыва́н”

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

steal the show

выкліка́ць найбо́льш во́плескаў, пахвалы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

БАКТЭРЫЦЫ́ДНАСЦЬ,

здольнасць хім. рэчываў (бактэрыцыды), фіз. і біял. фактараў (т-ра, іанізавальнае выпрамяненне, дзеянне ферментаў) выклікаць гібель бактэрый. Уласціва таксама сываратцы крыві, слязам, сліне, малаку, страўнікаваму соку, скуры чалавека і жывёлы. Бактэрыцыднасць раслін абумоўлена рэчывамі — фітанцыдамі, якія выкарыстоўваюцца ў лячэбнай практыцы.

т. 2, с. 232

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

падзадо́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго і без дап.

Разм. Выклікаць запал, падбіць, падахвоціць на што‑н. Падзадорыць каго-небудзь словам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жыга́цца, ‑аецца; незак.

Разм.

1. Датыкаючыся, выклікаць востры боль; апякаць. Крапіва жыгаецца. // Балюча кусаць. Мухі жыгаюцца.

2. Апякаць адзін другога крапівой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

arouse [əˈraʊz] v.

1. будзі́ць, абуджа́ць (таксама перан.);

arouse suspicion выкліка́ць падазрэ́нне

2. узбуджа́ць (сексуальна)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

inflame [ɪnˈfleɪm] v.

1. med. запаля́цца (пра рану); выкліка́ць запале́нне

2. fml (with) узбуджа́ць, узру́шваць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Прываро́жка (прываро́шка) ’звычай, павер’е’ (паст., Сл. ПЗБ). Субстантыў ад прываражы́ць < варажы́ць (гл.) ’у забабонных уяўленнях — варажбой выклікаць любоў, прыхільнасць да каго-небудзь’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

панталы́к, -у, м. (разм.).

У выразах: збіцца з панталыку —

1) збянтэжыцца, зблытацца, страціць разуменне;

2) пачаць весці няправільны спосаб жыцця;

збіць з панталыку —

1) выклікаць замяшанне, заблытаць;

2) прымусіць адступіць ад правільных думак, меркаванняў; штурхнуць на што-н. нядобрае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)