віхравы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае дачыненне да віхру ​1. Віхравы вецер. Віхравы рух.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зя́біць, ‑біць; незак., што.

Уздзейнічаць сцюжай, холадам. Восеньскі вецер рэзкі зябіць рукі. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ост, ‑у, М осце, м.

Спец.

1. Усход, усходні напрамак.

2. Усходні вецер.

[Ням. Ost.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакудла́ціць, ‑лачу, ‑лаціш, ‑лаціць; зак., што.

Разм. Зрабіць кудлатым; узлахмаціць. Пакудлаціў вецер валасы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасату; які з’яўляецца пасатам. Пасатны вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

растрапа́ць, ‑траплю, ‑трэплеш, ‑трэпле; зак., што.

Раскалмаціць, раскідаць у беспарадку. Вецер растрапаў валасы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саму́м, ‑у, м.

Сухі, гарачы вецер, пясчаны ураган у пустынях Азіі і Афрыкі.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ветрабой (паэт.) ’сухое галлё, ламачча, збітае з дрэў ветрам’; ’вецер, які збівае галлё з дрэў’ (КТС). Укр. вітробі́й, рус. ветробо́й ’буралом (дрэвы); апады (плады)’, паўн.-рус. ’палеглая ад ветру збажына’, амур. ’месца, на якім адміраюць цеплалюбівыя расліны пад уплывам моцных, халодных паўночна-заходніх вятроў’. Да ве́цер і бой (гл.) < біць ’праяўляцца з вялізнай сілай, бушаваць, лютаваць (пра вецер, мароз)’; параўн. рус. бить ’тс’, укр. бити ’веяць, несці (аб ветры, мяцеліцы’, бел. драг. побэ́тэ (пра мароз) ’абмарозіць расліны, квітнеючы сад такім чынам, што лісце, кветкі і плады ападаюць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

здзьму́ць, здзьму́хаць, здзьму́хваць wégblasen* vt, fórtpusten vt; wégwehen vt (пра вецер)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Веснавей (паэт.) ’веснавы вецер’ (КТС) — новаўтварэнне ад вясна́ (гл.) і вей (< веяць). Сюды ж веснавейны, веснавеяць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)