непрасо́хлы, ‑ая, ‑ае.

Які не поўнасцю высах; вільготны. Рыдлёўка была вельмі цяжкая. Відаць, наліпла зямля, сырая, непрасохлая гліна. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасмяшы́ць, ‑смяшу, ‑смешыш, ‑смешыць; зак., каго.

Смяшыць некаторы час. Праўда, была яшчэ ў .. [Ёселя] і здольнасць пасмяшыць, павесяліць гасцей. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

круглава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі круглы; падобны па форме да круглых прадметаў, фігур. Круглаваты твар. □ Аленка была круглаватая, тоўсценькая. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ёдкі, ‑ая, ‑ае.

Абл. Халодны і вільготны; золкі. Вецер дзьмуў едкі, вадзяністы. Чыгрынаў. Ноч была месячная і ёдкая. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́жык, ‑а, м.

Ядомы пераважна рыжага колеру грыб сямейства сыраежкавых. Пад добры год у глінішчы была процьма рыжыкаў. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотазды́мак, ‑мка, м.

Фатаграфічны здымак; фатаграфія (у 2 знач.). Злева, на стэндзе, была вітрына з фотаздымкамі перадавікоў-калгаснікаў... Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

энка́ўстыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Спец. Жывапіс, які выконваецца расплаўленымі васковымі фарбамі. На выстаўцы была прадстаўлена і энкаўстыка.

[Грэч. enkaustiké ад enkáiō — выпальваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вандзігаць ’напружана працаваць (?)’ (КЭС): «А што ж, браток, мая справа такая: свята адпачывай, будні працуй. Была пара, вандзігаў і я так, ого-о!» (Ц. Гартны). Вандзігаць < *вандзіга, якое можа быць звязана з вандраваць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Драгама́н ’драгаман’ (БРС). Рус. драгома́н, укр. драгома́н. Запазычанне з усх. моў: з араб. мовы ў Егіпце, дзе форма targūman была ўзята еўрапейцамі (параўн., напр., ням. Dragoman). Першакрыніцай з’яўляецца асірыйскае targūmanu ’тс’. Гл. Клюге, 140.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сяло́ Сельскі населены пункт, у якім да рэвалюцыі была царква або адміністрацыйныя будынкі; цэнтр навакольных вёсак (БРС).

□ Сяло — частка в. Малева Нясв., в. Старое Сяло Зэльв.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)