сумне́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
1. Няўпэўненасць у праўдзівасці чаго-н., адсутнасць веры ў каго-, што-н.
Няма сумнення, што ўраджай будзе добры.
2. Замінка, непаразуменне, што ўзнікае ў працэсе вырашэння якога-н. пытання.
Узнікае с. наконт тэрміну завяршэння будаўніцтва.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
фальш, -у, м.
1. Падман, ашуканства, а таксама падробка.
Ф. у гульні ў карты.
Купіла не залатую рэч, а ф.
2. Адсутнасць натуральнасці, няшчырасць, неадпаведнасць праўдзе.
У гутарцы чуўся ф.
Штучнасць і ф. рамана.
3. Пра спеў: недакладнасць у выкананні, скажэнне.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Нябы́т ’нябыццё’ (Яруш.), нябыццё ’адсутнасць’ (Гарэц.). Гл. быць, параўн. таксама небуліца ’небыццё’ (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
галізна́, ‑ы, ж.
Выгляд, стан аголенага цела. Прыкрыць галізну. // Адсутнасць покрыва на чым‑н.; аголенасць. Галізна скал. Галізна асенняга лесу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
групаўшчы́на, ‑ы, ж.
Адсутнасць адзінства ў дзейнасці якога‑н. калектыву: адасабленне невялікіх груп, якія абараняюць свае вузкагрупавыя інтарэсы. Ліквідаваць групаўшчыну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бясхле́бны, ‑ая, ‑ае.
Для якога характэрны адсутнасць, нястача хлеба. У цяжкія бясхлебныя гады прадала.. [гаспадыня] дом і пераехала ў Ташкент. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адчу́жанасць, ‑і, ж.
Стан адчужанага; адсутнасць блізкасці, давер’я, разумення; адасобленасць, халоднасць у адносінах. Душу.. [Рыгора] паступова агортваў холад адчужанасці, адзіноцтва. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
неасцяро́га, ‑і, ДМ ‑розе, ж.
Разм. Адсутнасць або недастатковасць асцярожнасці. Загінуў Сцяпан Жарыкаў праз сваю залішнюю бестурботнасць, неасцярогу. Казлоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
непрывы́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
Адсутнасць прывычкі да каго‑, чаго‑н. Прыкурыў чалавек і давай з непрывычкі кашляць. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́цемак, ‑мку, м.
Цемната, адсутнасць святла, асвятлення. Пасля абеду на выгане сышліся ўсе: да поцемку ставілі шулы, часалі .. падваліны. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)