касацы́йны юрыд Berúfungs-, Kassatións-;
касацы́йны суд Berúfungsgericht n -(e)s, -e, Kassatiónshof m -(e)s, -höfe;
пада́ць касацы́йную ска́ргу Berúfung éinlegen, in die Berúfung géhen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
default
[dɪˈfɔlt]
1.
n.
1) недахо́п, недагля́д -у m., незьяўле́ньне ў час
lose by default — прайгра́ць з прычы́ны незьяўле́ньня
2) няспло́чваньне n.
a default on an installment payment — няспла́та ра́ты даўгу́ ў час
3) Law незьяўле́ньне ў суд
in default of — дзе́ля адсу́тнасьці каго́; дзе́ля няста́чы чаго́
2.
v.
1) не зьяві́цца куды́-не́будзь
2) не заплаціць даўгу́ ў час
3) Law
а) не зьяві́цца ў суд
б) прайгра́ць спра́ву дзе́ля незьяўле́ньня ў суд
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Kádi
m -s, -s ка́дзі (суддзя ў мусульман)
zum ~ láufen* — разм. падава́ць ска́ргу ў суд
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
надво́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Той, што знаходзіцца ў межах двара (гл. двор 1 у 1 знач.). Надворныя будынкі.
2. Той, што выходзіць на двор, знадворны. Надворная сцяна. □ Калі ляпнулі надворныя дзверы, Антанюк цяжка ўздыхнуў. Шамякін. // Разм. Які знаходзіцца, змяшчаецца знадворку, на дварэ, не ў памяшканні. Скрозь надворную цемру [Вацік] бачыў вялікі клін саўгаснага ячменю. Баранавых. [Рыгор] падышоў да акна, адшмаргнуў фіранку, прачыніў яго і пацягнуў надворнага паветра. Гартны.
3. Тое, што і знешні (у 2 знач.). За надворнай замкнёнасцю і нават недаступнасцю [Коласа] адчуваліся абаяльнасць, чалавечая прастата і чуласць. Лужанін.
4. Такі, якога яшчэ не паставілі на адкорм (пра свіней). Калгас меў на той час дзве фермы, але на кожнай былі разам і свінаматкі, і парасяты, і надворныя, і кормныя. Дуброўскі.
•••
Надворны саветнік гл. саветнік.
Надворны суд гл. суд.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
упра́ва 1, прысл.
У правы бок; проціл. улева. Дарога паварочвала то ўправа, то ўлева. Краўчанка. Стрэлка манометра пасоўвалася ўправа, набліжаючыся да чырвонай рыскі. Васілёнак.
упра́ва 2, ‑ы, ж.
1. Установа, якая ведала грамадскімі, саслоўнымі і адміністрацыйнымі справамі ў дарэвалюцыйнай Расіі, а таксама будынак, дзе яна размяшчалася. Земская ўправа. Валасная ўправа. Гарадская ўправа.
2. Сіла, якая абмяжоўвае чыё‑н. самавольства, дэспатызм; мера ўздзеяння на каго‑н. Людзі голасам галасілі ад панскай ласкі. Шукалі дзе якую ўправу на яснавяльможнага. Сабаленка. Нашто зямля іх, катаў, носіць? Ой, хто ж ад іх не загалосіць? А дзе на іх шукаць управы, Бо суд «праўдзівы», суд «ласкавы» Паноў за здзекі не карае? Колас. — На п’янства, нябось, ёсць управа, а чаму ж гэтых курцоў не караюць, — сказала .. [жанчына] з нейкай крыўдай і змоўкла. Адамчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
forum
[ˈfɔrəm]
n., pl. -s, fora [ˈfɔrə]
1) фо́рум -у m.
2) паліты́чны сход (для дыску́сіяў)
3) суд -у́ m., трыбуна́л -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
сасла́ць, сашлю, сашлеш, сашле; сашлём, сашляце; зак., каго-што.
1. У якасці пакарання адправіць на пасяленне (звычайна ў аддаленую мясцовасць); прымусова перасяліць куды‑н. Пасля выздараўлення царскі суд саслаў.. [Адама] ў Сібір, адкуль ён і не вярнуўся. Пестрак.
2. Разм. Далёка накіраваць, адправіць каго‑н. [Красанок:] — Чым я правініўся, Васіль Емяльянавіч, што ты мяне ўсё роўна як на Салаўкі саслаў? Гроднеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
улічы́ць, улічу, улічыш, улічыць; зак., каго-што.
1. Прыняць пад увагу, прыняць у разлік. Улічыць заўвагу. □ Адэля вельмі хутка ўлічыла ўсе абставіны і захацела выклікаць да сябе спачуванне. Броўка. З дому Марфа выйшла прыцемкам, не трацячы надзеі, што суд улічыць яе становішча. Сіняўскі.
2. Устанавіць наяўнасць каго‑, чаго‑н. шляхам падліку; падлічыць. Улічыць усіх спецыялістаў. Улічыць расходы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
haul2 [hɔ:l] v.
1. цягну́ць; цягну́цца (цераз сілу); валачы́; валачы́ся
2. ве́сці або́ цягну́ць (каго-н.) сі́лаю
3. выкліка́ць (у суд); прыця́гваць
♦
haul smb. over the coals рабі́ць каму́-н. вымо́ву; дава́ць наганя́й каму́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
cite [saɪt] v.
1. спасыла́цца, прыво́дзіць;
cite an instance прыве́сці пры́клад;
cite precedent/authority/law спасыла́цца на прэцэдэ́нт/аўтарытэ́ты/арты́кул зако́на
2. цытава́ць
3. пералі́чваць, узга́дваць, упаміна́ць
4. law выкліка́ць у суд (у якасці абвінавачанага або сведкі)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)