яйцакла́дка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.

У заалогіі — адкладванне аплодненых яец у знешняе асяроддзе. Яйцакладка ў птушак. Перыяд яйцакладкі. // Адкладзеныя аплодненыя яйцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кампа́нія², -і, мн. -і, -ній, ж.

1. Сукупнасць ваенных аперацый, аб’яднаных агульнай стратэгічнай мэтай.

Руска-японская к.

2. Перыяд знаходжання карабля ў плаванні або ваенных аперацый флоту.

3. Мерапрыемствы для ажыццяўлення чарговай важнай грамадска-палітычнай або гаспадарчай задачы.

Выбарчая к.

Пасяўная к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Бытапі́сец. Запазычанне ў дакастрычніцкі перыяд з рус. бытопи́сец. Гл. Крамко, Гіст. мовы, II, 142.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Náchsaison

[-sε'zɔ˜˜:]

f (-, -s) кане́ц сезо́на, паслясезо́нны перы́яд (на курортах i г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Талакава́нне (талакава́ння) ’перыяд цечкі ў ваўкоў’ (смарг., Сл. ПЗБ). Гл. талака 1 ў значэнні ’гуртаванне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

басма́цтва, ‑а, н.

Узброены контррэвалюцыйны нацыяналістычны рух у Сярэдняй Азіі ў перыяд барацьбы за ўмацаванне Савецкай улады, які набыў характар адкрытага палітычнага бандытызму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́людзець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Стаць рослым, прыгожым, развітым фізічна; стаць выхаваным. А.. [сын] за перыяд сваёй вандраўкі вылюдзеў, стаў прыгожы і статны. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

антрапаге́н, ‑у, м.

Спец. Апошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі, які налічвае ад 1,7 млн. да 3,5 млн. год і звязаны з узнікненнем чалавека.

[Ад грэч. ánthrōpos — чалавек і genos — зараджэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калабарацыяні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Здраднік, які супрацоўнічаў з ворагамі сваёй радзімы ў час акупацыі яе фашысцкімі войскамі ў перыяд другой сусветнай вайны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кульміна́цыя, ‑і, ж.

1. Праходжанне свяціла праз нябесны мерыдыян.

2. Момант, перыяд найвышэйшага ўздыму, напружання ў развіцці чаго‑н. Кульмінацыя ў развіцці сюжэта.

[Ад лац. culmen, culminis — вяршыня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)