духата́, ‑ы, ДМ ‑хаце, ж.

Гарачае душнае надвор’е. Духата і пыл гарадскіх вуліц гналі людзей у поле, да мора, на чыстае паветра. Гартны. // Цяжкае, душнае паветра. Можа таму, што Параска сёння пякла хлеб, па ўсёй хаце стаяла духата. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АНАКСІМЕ́Н

(Anaximenēs) з Мілета (каля 588 — каля 525 да н.э.),

старажытнагрэчаскі філосаф-матэрыяліст. Вучань Анаксімандра. Першаасновай усяго лічыў паветра: рэчы ўзнікаюць дзякуючы розным ступеням згушчэння паветра (утварэнне вады, зямлі, камення і інш.) або яго разрэджвання (утварэнне агню). Паводле Анаксімена, душа — гэта паветра, якое «атрымлівае» цела (працэс дыхання зберагае жыццё). Вызначыў розніцу паміж нерухомымі зоркамі і планетамі. Даў блізкае да навуковага тлумачэнне зацьменняў Сонца і Месяца.

т. 1, с. 332

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

абеззара́зіць, ‑ражу, ‑разіш, ‑разіць; зак., каго-што.

Знішчыць чым‑н. хваробныя мікробы, дэзінфіцыраваць. Абеззаразіць паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удзьму́ць, ‑му, ‑меш, ‑ме; ‑мём, ‑мяце; зак., што.

Дзьмучы, увагнаць струмень паветра, газу куды‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

curative

[ˈkjʊrətɪv]

adj.

1) гаю́чы, які́ аздараўля́е (пра паве́тра)

2) лячэ́бны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

airless

[ˈerləs]

adj.

1) бяз сьве́жага паве́тра; ду́шны

2) бязьве́траны, спако́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

airproof

[ˈerprʊf]

1.

adj.

гэрмэты́чны, паве́транепраніка́льны

2.

v.t.

гэрмэтызава́ць, выка́чваць паве́тра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

аэраге́нны

(ад аэра- + -генны)

мед. які паходзіць з паветра, перадаецца праз паветра (напр. а-ая іпфекцыя).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кампрэ́сія

(лац. compressio = сцісканне)

сцісканне паветра, газу або гаручай сумесі ў цыліндры рухавіка, паветра ў кампрэсары.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

каласні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Чыгунная рашотка ў печах для праходу паветра пад паліва і выпадзення попелу з топкі.

2. мн. Рашотка з брусоў у верхняй частцы тэатральнай сцэны для мацавання дэкарацый.

|| прым. каласніко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)