та́ты, ‑аў; адз. тат, ‑а, М таце, м.; татка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. таткі, ‑так; ж.
Народнасць іранскай моўнай групы, якая жыве ў Азербайджанскай ССР і Дагестанскай АССР, за межамі СССР — у Іране.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мла ’туман’ (брэсц., бяроз., Шатал., Сл. Брэс.), укр. мла, в.-луж., н.-луж. mła ’тс’. У выніку спрашчэння кансанантнай групы ў імгла́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мрова ’дрыгвяністае балота’ (пін., Шатал.). Генетычна ўзыходзіць да мерва 1 (гл.) з менай ‑ер‑ > ‑ро‑ (як у польск. мове) паводле чаргавання групы tert.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
expedition [ˌekspəˈdɪʃn] n.
1. экспеды́цыя;
plan/lead an expedition планава́ць/узнача́льваць экспеды́цыю;
go on an expedition to the North Pole накірава́цца з экспеды́цыяй на Паўно́чны по́люс
2. вы́лазка (паездка, паход групы асоб)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
mediate [ˈmi:dieɪt] v.
1. fml уплыва́ць;
Child mortality is mediated by economic factors. Эканамічныя фактары ўплываюць на дзіцячую смяротнасць.
2. (between) міры́ць (двух людзей або дзве групы); ула́джваць (сварку і да т.п.)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
жарго́н
(фр. jargon)
мова якой-н. сацыяльнай групы, насычаная словамі і выразамі, уласцівымі толькі для дадзенай групы і незразумелымі для ўсіх астатніх (напр. акцёрскі ж., ж. маракоў).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
прыблу́дны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які прыстаў да чужога статка, двара, хаты і пад. Прыблудная асечка. Прыблудны сабака. // Які далучыўся да якой‑н. групы, прыстаў да якога‑н. месца (пра чалавека). [Цымбалюк:] Ты тут чужы, прыблудны! Маўзон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раздро́бнены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад раздрабніць.
2. у знач. прым. Тое, што і раздроблены (у 2 знач.).
3. у знач. прым. Раздзелены на дробныя часткі, групы; расчлянёны. Раздробленая гаспадарка. Раздробленая феадальная дзяржава.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
секта́нт, ‑а, М ‑нце. м.
1. Паслядоўнік якой‑н. рэлігійнай секты. Сход сектантаў.
2. перан. Чалавек, які вылучаецца вузкімі інтарэсамі якой‑н. замкнутай групы, секты. Сектантаў Валуеў ненавідзеў. Таксама ён цярпець не мог раскольнікаў. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
табасара́ны, ‑ран; адз. табасаран, ‑а, м., табасаранка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. табасаранкі, ‑нак; ж.
Народнасць, якая гаворыць на адной з моў лезгінскай групы іберыйска-каўказскай сям’і і жыве ў Табасаранскім і Хіўскім раёнах Дагестана.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)