Verbum

зямля́цтва, -а, н.

1. Прыналежнасць па нараджэнні, жыхарстве да адной мясцовасці (пра некалькі асоб).

2. Аб’яднанне ўраджэнцаў адной мясцовасці, краіны ў другой мясцовасці, краіне.

|| прым. зямля́цкі, -ая, -ае.

каляі́на, -ы, мн. -ы, -ляін, ж.

1. Паглыблены след на дарозе ад колаў або санных палазоў.

2. перан. Пра звычайны ход якіх-н. спраў, жыцця.

Выбіцца з каляіны.

канава́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Знахар, які лечыць коней (уст).

2. перан. Пра дрэннага ўрача, невука ў медыцыне (пагард.).

Такому канавалу не даверыш сваё здароўе.

не́сці², 1 і 2 ас. не ўжыв., нясе́; не́сла і нясла́; незак., што.

Пра птушак: класці яйкі.

|| зак. зне́сці, знясе́; зне́сла і знясла́; зне́сены.

|| наз. нясе́нне, -я, н.

нязна́йка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -на́йцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -на́ек (разм.).

Пра чалавека, які мала ведае або нічога не ведае.

павысо́ўвацца, 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -аецца; -аемся, -аецеся, -аюцца; зак.

Паказацца, высунуцца адкуль-н. — пра ўсіх, многіх або ўсё, многае.

З-пад шынялёў павысоўваліся галовы.

падры́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́е; -ры́ты; зак.

Узрыхліць зямлю пад чым-н., знізу чаго-н. (пра жывёл).

Свіння падрыла яблыню.

|| незак. падрыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

навярну́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ве́рнецца; зак.

1. Выступіць на вачах (пра слёзы).

Ад болю навярнуліся слёзы на вачах.

2. Нахіліцца на бок.

|| незак. наваро́чвацца, -аецца.

заква́ска, -і, ДМ -ва́сцы, ж.

Рэчыва, якое выклікае закісанне, браджэнне (напр. дрожджы).

З. на цеста.

У іх заўсёды добрая з. (перан.: пра рысы харакгару, закладзеныя выхаваннем, асяроддзем).

го́нчы, -ая, -ае.

1. Шпаркі ў бегу, прывучаны гнаць звера.

Г. сабака.

2. у знач. наз. го́нчы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Пра сабаку такой пароды.

Брэх гончых.