гале́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

1. Паступова агаляцца, станавіцца голым (пра лес, поле і пад.). Журба.. ішла не толькі ад таго, што поле галела, што ў ім адчуваўся нядобры, пагібельны подых недалёкай восені. Мележ. // перан. Бяднець.

2. Быць у аголеным стане, выглядаць пустым, голым (пра лес, поле і пад.). Галелі рудыя папары. Гартны. // перан. Жыць бедна. Галеюць дзеці век без хлеба, Падзёрты жончын чаравік. Не маю грош[ай] на патрэбу, — Бо я мужык, дурны мужык. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Паспо́лька ’рэчка, якая працякае праз поле’ (беласт., Сл. ПЗБ). Відаць, з + паўзполька, якое з выразу паўз поле. Аналагічна слаўг. паўзполле ’месца ўздоўж поля’ (Яшк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

во́ин высок. во́ін, -на м.;

◊

оди́н в по́ле не во́ин погов. адзі́н у по́лі не во́ін;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

аграфі́рма

(ад лац. ager = поле + ням. Firma = фірма)

прадпрыемства па вытворчасці і рэалізацыі сельскагаспадарчай прадукцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

былі́нка ж. (стебелёк травы) были́нка;

◊ адна́ як б. ў по́лі — одна́ как были́нка в по́ле

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

зіхо́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і зіхатлівы. Стомлена жмурачыся ад зіхотнага сонца, .. [Ганна] перавяла позірк на поле. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

задзірване́ць, ‑ее; зак.

Зарасці травой, пакрыцца дзёрнам. На межах, якія з’явіліся пры немцах, парос быльнік, поле задзірванела. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баранава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад баранаваць.

2. у знач. прым. Апрацаваны, разрыхлены бараною. Баранаванае поле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабачко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кабачка, кабачкоў. Кабачковае поле. Кабачковае семя. // Прыгатаваны з кабачкоў. Кабачковая ікра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мікрарэлье́ф, ‑а, м.

Рэльеф мясцовасці з ваганнямі вышынь у некалькі метраў; проціл. макрарэльеф. Поле з рэзка выражаным мікрарэльефам.

[Ад грэч. mikrós — маленькі і рэльеф.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)