гінецэ́й

(гр. gynaikeios = жаночы)

сукупнасць пладалісцікаў у кветцы, якія ўтвараюць адзін або некалькі песцікаў — жаночых органаў кветкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дыві́зар

(лац. divisor = раздзяляльнік)

аўтатрансфарматар, у якім напружанне паміж канцамі яго абмоткі дзеліцца на некалькі аднолькавых частак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

разара́ць I сов. распаха́ть;

р. не́калькі радко́ў (гра́дак) бу́льбы — распаха́ть не́сколько рядо́в карто́феля

разара́ць II несов. (доводить до нищеты) разоря́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

жанглі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., чым і без дап.

Спрытна падкідваць і лавіць адначасова некалькі прадметаў. Паяўляецца Навум, бярэ ў рукі некалькі шарыкаў і пачынае імі жангліраваць. Мікуліч. // перан. Спрытна, але адвольна абыходзіцца з фактамі, словамі і пад. Жангліраваць фактамі. Жангліраваць цытатамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закра́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць кракаць. // Кракнуць некалькі разоў запар; пракракаць. Качка закракала і змоўкла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атрупяне́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які страціў з перапуду самавалоданне; аслупянелы. [Стэфа] яшчэ некалькі хвілін стаяла атрупянелая. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маўчко́м, прысл.

Нічога не кажучы, захоўваючы маўчанне; моўчкі. [Маці] ўжо некалькі разоў .. выходзіла маўчком на двор. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мнагале́тнікі, ‑аў; адз. мнагалетнік, ‑у, м.

Спец. Расліны, што жывуць некалькі год. Травы-мнагалетнікі. Мнагалетнік дэкаратыўны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

новаадкры́ты, ‑ая, ‑ае.

Толькі што, нядаўна адкрыты. Яшчэ праз некалькі дзён пачаў працаваць новаадкрыты шпіталь. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліфто́нг, ‑а, м.

Спец. Некалькі галосных гукаў, што стаяць побач і ўтвараюць адзін склад; проціл. манафтонг.

[Ад грэч. poly — многа і phtógos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)