Клі́кацца ’падтрымліваць сувязь, мець зносіны’ (Нар. словатв.). Параўн. клікаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ра́хнуць ’мець выключную прыхільнасць’ (Нас.). Да рахаць 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

verúrsachen

vt прычыня́ць, выкліка́ць, мець за прычы́ну, мець (сваёй) прычы́най, ствара́ць наго́ду

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zurǘckkönnen

* vi

1) мець магчы́масць вярну́цца

2) мець магчы́масць адмо́віцца (ад пачатага)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Аканава́ць ’абяцаць, намеціць (= мець намер)’ (Касп.), магчыма, праславянскі архаізм. Тады да прасл. kaniti: серб.-харв. ка́нити ’мець намер’, балг. каня, макед. кани ’тс’. Параўн. яшчэ балг. каня ’запрашаць, прапанаваць’ макед. кани ’тс’ (Мартынаў, SlW, 62). Бернекер (1, 561) супастаўляе з лац. cōnor ’мець намер, намагацца’. Супраць Вальдэ-Гофман, 1, 262. Параўн. таксама Покарны, 564. Скок (2, 34) звязвае з прасл. konati, konъ (гл. канец). Неверагодна. Гл. канькаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

юти́ться несов.

1. (иметь пристанище) мець прыту́лак, тулі́цца;

2. (помещаться на небольшом пространстве) тулі́цца, мясці́цца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заключа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

1. Незак. да заключыць.

2. Утрымліваць у сабе, мець у сваім складзе. Справаздача заключала ў сабе падрабязныя звесткі аб дзейнасці арганізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Незак. да звязаць (у 1–8 і 10 знач.).

2. без дап. Мець вяжучыя ўласцівасці. Вапна звязвае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаўзнаўля́цца, ‑яецца; незак.

Мець уласцівасць узнаўляцца, стварацца нанава. Як мінерал, вада мае адну цудоўную якасць, якая вылучае яе сярод іншых, — здольнасць самаачышчацца і самаўзнаўляцца. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

меркава́ць

(польск. miarkować, ад ням. merken)

1) разважаць, абмяркоўваючы што-н., думаць;

2) рабіць дапушчэнні, здагадкі;

3) мець намер, план;

4) ацэньваць пэўным чынам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)