флю́гер
(ням. Flügel = крыло)
1) рухомы прыбор, які ўказвае на кірунак ветру;
2) перан. непастаянны чалавек, які хутка мяняе свае погляды і перакананні.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сце́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.
1. Вузкая пратаптаная людзьмі або жывёламі дарожка. Хадкевіч перасек свой сад і выйшаў на сцежку, што вяла цераз жыта. Васілевіч. Пратаптаная сцежка вілася праз пасеку і спускалася да Нёмана. Пестрак. Атрад быў добра ўзброены, меў нават два кулямёты, а воўчыя сцежкі на балотах мала падсыхалі і летам. Машара. // Зробленая для хадзьбы, праезду вузкая дарога ў парках, садах і пад. [Алёшка] чуў .. частыя таропкія крокі [Рэні] па садовай сцежцы. Лынькоў. Вера Мікалаеўна азірнулася — нідзе нікога. Пайшла па асфальтавай сцежцы ўздоўж дома. Арабей. Мутнае святло ад фары ледзь асвятляла веласіпедную сцежку, што вілася ўскрай дарогі. Чарнышэвіч. // перан. Пра вузкі доўгі след, які пакідае што‑н. Месячык выткаў на расе срэбныя сцежкі. Шамякін.
2. перан. Кірунак, шлях дзейнасці, развіцця каго‑, чаго‑н. Насуперак лютай напасці Мы ведалі — ў гэтым жыцці На долю нам выпала шчасце Па ленінскіх сцежках ісці. Хведаровіч. Нават камень рассыпаўся б дробнай жарствой, каб прайшоў ён па сцежцы жыццёвай тваёй. Дубоўка. // Наогул кірунак, шлях да чаго‑н. Чалавек з вясёлым характарам, аматар дасціпнага слова, вострага жарту, .. умее знаходзіць сцежку да чалавечага сэрца. Дадзіёмаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
геатапало́гія
(ад геа- + гр. topos = месца + -логія)
кірунак у ландшафтазнаўстве, які вывучае падраздзяленні геаграфічнай абалонкі ніжэйшых таксанамічных рангаў; прыкладна ў межах фацыі і біягеацэнозу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
геліяста́т
(ад гелія- + -стат)
астранамічны прыбор, у якім пры дапамозе гадзіннікавага механізма люстэркі паварочваюцца так, што адбітыя ад іх сонечныя прамяні захоўваюць нязменны кірунак.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гештальтпсіхало́гія
(ад ням. Gestalt = цэласная форма, вобраз, структура + псіхалогія)
кірунак у замежнай псіхалогіі, які лічыць першаснымі і вызначальнымі элементамі псіхікі суб’ектыўныя псіхічныя структуры (гештальты).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
інстытуцыяналі́зм
(ад інстытуцыі)
кірунак у правазнаўстве ЗША 20 ст., які лічыць інстытуцыі (сям’ю, партыю, дзяржаву і інш.) асновай разгляду праблем грамадства, дзяржавы і права.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
класіцы́зм
(ням. Klassizismus, ад лац. classicus = першакласны, узорны)
стыль і кірунак у літаратуры і мастацтве 17 — пач. 19 ст., заснаваны на перайманні антычных узораў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
кубі́зм
(фр. cubisme, ад лац. cubus < гр. kybos = куб)
кірунак у выяўленчым мастацтве пач. 20 ст., які перадаваў прадметы рэальнага свету камбінацыямі геаметрычных фігур.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
псіхалагі́зм
(ад псіха- + -лагізм)
1) ідэалістычны кірунак у філасофіі, які лічыць асновай філасофскай навукі псіхалогію;
2) паглыблены паказ псіхічных, духоўных перажыванняў, глыбокі псіхічны аналіз.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
уні́зм
(ад лац. unus = адзін)
кірунак у абстрактным жывапісе, прыхільнікі якога ствараюць кампазіцыі з аднародных форм і колераў, што не даюць уяўлення аб рэчаіснасці.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)