флексато́н, ‑а, м.

Ударны музычны інструмент, які складаецца з стальной гібкай пласцінкі і двух шарыкаў на гібкіх ножках, прымацаваных да аднаго канца гэтай пласцінкі.

[Ням. Flexaton ад лац. flexio — выгіб і грэч. tónos — павышэнне голасу, тон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этуа́ль, ‑і, ж.

У дарэвалюцыйнай Расіі канца 19 — пачатку 20 стст. — модная актрыса, якая выступала ў лёгкіх жанрах (камедыі, аперэце, на эстрадзе і пад.).

[Ад фр. étoile — зорка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

якабі́нец, ‑нца, м.

1. Гіст. Прадстаўнік рэвалюцыйна-дэмакратычных слаёў французскай буржуазнай рэвалюцыі канца 18 ст., член якабінскага клуба.

2. Уст. Чалавек рэвалюцыйных перакананняў; вальнадумец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дож

(іт. doge, ад лац. dux = правадыр)

тытул правіцеля Венецыянскай і Генуэзскай рэспублік да канца 18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Jáhresende

n -s кане́ц го́да

am ~ — к канцу́ го́да

seit ~ — з канца́ го́да

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ініцыя́лы. Запазычана праз рускую мову (Крукоўскі, Уплыў, 77). У рускай з канца XIX ст. з франц. initial ’пачатковы’ < лац. initialis ’тс’ (Шанскі, 2, I, 77).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

thoroughly [ˈθʌrəli] adv.

1. да канца́, зусі́м; абсалю́тна, ца́лкам, по́ўнасцю;

thoroughly re liable абсалю́тна надзе́йны

2. як след, грунто́ўна;

do smth. thoroughly зрабі́ць што-н. грунто́ўна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

push through

а) прапха́ць (-ца) праз што

б) to push the matters through — даве́сьці спра́ву да канца́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

накало́цца, ‑калюся, ‑колешся, ‑колецца; зак.

1. Наткнуцца на што‑н. вострае, наравіцца ўколам. Накалоцца на цвік.

2. Раскалоцца, расшчапіцца не да канца; надкалоцца. Пень накалоўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакруці́ць, ‑кручу, ‑круціш, ‑круціць; зак., што.

1. Скончыць круціць, пракручваць што‑н. Дакруціць заверцень. Дакруціць дзірку.

2. Закруціць поўнасцю, да канца. Дакруціць кран. Дакруціць гайку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)