прота́скивать несов., в разн. знач. праця́гваць;

прота́скивать роя́ль в дверь праця́гваць рая́ль у дзве́ры;

прота́скивать контраба́ндой разг. праця́гваць кантраба́ндай;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стуча́ться

1. (сталкиваться) разг. сту́кацца;

2. (в дверь, в окно) сту́каць;

◊

стуча́ться в откры́тую дверь сту́каць у адчы́неныя дзве́ры.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забра́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць бразгаць. // Бразнуць некалькі раз запар. Забраэгалі дзверы, і дзве постаці пайшлі паволі на вуліцу. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загрукаце́ць, ‑качу, ‑каціш, ‑каціць; зак.

Пачаць грукацець. // Прагрукацець. Раптам загрукацелі дзверы, і на парозе паявіўся чалавек з нашай на плячах. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ло́мік, ‑а, м.

Памянш. да лом ​1; невялікі лом. Апанас падважыў ломікам дзверы і палез у Зосін пакой па ключы... Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пагру́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Грукаць час ад часу. Здалёк пагруквае гром. □ Пагруквалі ў вагонах дзверы, раз-поразу адчыняючыся. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазаліпа́ць, ‑ае; зак.

1. Заліпнуць, пакрыцца чым‑н. ліпкім — пра ўсё, многае.

2. Разм. Шчыльна прыстаць — пра ўсё, многае. Дзверы пазаліпалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запе́рціся

1. (замкнуць дзверы) sich éinschließen;

2. (зачыніцца – само па сабе) sich schlíeßen*, zúgehen* vi (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зачы́нены geschlóssen, zú(gemacht);

дзве́ры зачы́нены die Tür ist zu;

пры зачы́неных дзвяра́х bei geschlóssenen Türen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Раззя́піць ’шырока раскрыць рот’ (Касп.), ръззяпе́ніць ’шырока расчыніць (дзверы)’ (ушац., Нар. лекс.), раззя́піцца ’адкрыцца, расчыніцца’, ’разінуць рот’, ’узняць крык, сварку’ (Юрч. СНЛ), рус. дыял. раззепа́й ’крыкун, гарлапан’ (пск., цвяр.), раззепа́ться ’пачаць шмат пазяхаць’. Ад зяпа (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)