1. Лікавы (або літарны) множнік у алгебраічным выразе. // Лік, на які трэба памножыць якую‑н. велічыню, каб атрымаць велічыню, патрэбную пры даных умовах.
2.Велічыня, якая колькасна вызначае якую-небудзь уласцівасць фізічнага цела. Каэфіцыент трэння. Каэфіцыент расшырэння. Каэфіцыент цеплаправоднасці.
•••
Каэфіцыент карыснага дзеяння (ккдз) — адносіны колькасці карыснай работы, выкананай якім‑н. механізмам, да колькасці скарыстанай ім энергіі.
[Ад лац. coefficiens, coefficientis — які ўтварае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Größe
f -, -n
1) велічыня́, паме́р; рост
in gánzer ~ — на ўве́сь рост
2) славу́тасць, славу́ты чалаве́к
3) ве́ліч
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
X, x
[iks]
n -, - матэм. невядо́мая велічыня́, ікс
◊ j-m ein X für ein U vórmachen — дуры́ць [гру́ба ашу́кваць] каго́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
картадыягра́ма
(ад карта + -дыяграма)
схематычная карта, на якой пры дапамозе слупкоў, кругоў, квадратаў паказана сумарная велічыня пэўнай з’явы ў межах тэрытарыяльнай, пераважна адміністрацыйнай адзінкі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
транзіты́ўнасць
(лац. transitivus = пераходны)
мат. уласцівасць велічынь, якая заключаецца ў тым, што калі першая велічыня раўняецца другой, а другая трэцяй, то першая раўняецца трэцяй.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
да́дзены
1.прич. да́нный, предоста́вленный;
адмо́віўся ад ~нага яму́ сло́ва — отказа́лся от да́нного (предоста́вленного) ему́ сло́ва;
2.прил. да́нный;
у ~ным вы́падку — в да́нном слу́чае;
~ная велічыня́ — мат. да́нная величина́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
illumination
[ɪ,lu:mɪˈneɪʃən]
n.
1) асьвятле́ньне n.
the illumination of a bonfire — сьвятло́ во́гнішча
2) Phys.я́ркасьць f. (сьветлава́я велічыня́)
3) вытлумачэ́ньне, выясьне́ньне n.
4) ілюміна́цыя f.
5) упрыго́жваньне кні́г, лі́тараў
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
каэфіцые́нт
(лац. coefficiens, -ntis = які ўтварае)
1) лікавы множнік у алгебраічным выразе;
2) велічыня, якая колькасна вызначае якую-н. уласцівасць фізічнага цела (напр. к. цеплаправоднасці).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
габары́т
(фр. gabarit)
гранічны знешні абрыс прадмета (збудавання, машыны і інш.), а таксама памер, велічыня чаго-н. (напр. г. вагона, пакой малых габарытаў).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)