падлама́ць, ‑ламлю, ‑ломіш, ‑ломіць; зак.
Зламаць, надламаць знізу. Падламаць сук. // перан. Пазбавіць сілы. Так няўмольна падламала .. [хлопца] хвароба. Клышка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Не́мач ’слабасць, бяссілле, хвароба’ (Нас., Касп., Грыг., Гарэц., Чуд., Яруш., Пятк. 2, Жд. 2, Янк. Мат., ТС, Сцяшк.), ’хвароба, ліха’ (чавус., Нар. сл.), ’слабасць, перашкода’ (дзярж., Нар. сл.), niémač ’нейкая пошасная хвароба была за прыгонам’ (Варл.), не́мач ’д’ябал, чорт’ (Сл. ПЗБ), укр. не́міч ’хвароба, слабасць’, рус. не́мочь ’хвароба’, польск. niemoc ’хвароба, бяссілле’, чэш., славац. nemoc ’тс’, луж. njemoc/njamoc ’тс’, славен. nemȏč ’слабасць’, серб.-харв. немо̄ћ, мак. немоќ, немош ’слабасць, хвароба’, балг. немощ. Прасл. *nemoktь да *mogti, гл. магчы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
beriberi
[,berɪˈberi]
n.
бэ́ры-бэ́ры (трапі́чная хваро́ба)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
rickets
[ˈrɪkɪts]
n.
рахі́т -у m. (хваро́ба)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
хале́ра, -ы, ж.
1. Востразаразная кішэчная хвароба, якая суправаджаецца рвотай, паносам, агульным парушэннем дзейнасці арганізма.
2. Ужыв. як лаянкавае слова (разм., груб.).
Х. яго ведае.
|| прым. хале́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Халерная эпідэмія.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
obłożny
obłożn|y
: ~a choroba — цяжкая хвароба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
cukrzyca
ж. мед. цукровы дыябет; цукровая хвароба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
залату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.
Разм. Дзіцячая хвароба, якая характарызуецца высыпкай, нарывамі на целе і агульным змарнелым выглядам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вышы́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да вышыні (у 1–3 знач.). Вышынны пояс расліннасці. Вышынны будынак. Вышынная хвароба.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кіла́, ‑ы, ж.
1. Разм. Тое, што і грыжа.
2. Хвароба крыжакветных раслін, пры якой на карэнні ўтвараюцца нарасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)