трыло́гія

(гр. trilogia)

тры літаратурныя або музычныя творы аднаго аўтара, звязаныя адзінствам задумы і пераемнасцю зместу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Трынасе́ннік ‘расліна балотніца, Triglochin palustre L.’ (гродз., маг., Кіс.), трынасе́ньнік балотны ‘тс’ (Некр. і Байк.). Да тры і насенне (гл.). Матывацыя: шматкветкавае гронкападобнае суквецце (да 60 кветак) складаецца з трох кветачак, з якіх у верасні вырастае насенне па тры зярняткі ў кожнай кветцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тры́чы ‘тройчы, тры разы’ (Бес.; арш., Мат.). Параўн. укр. три́чі, три́чи ‘тс’. Паводле Карскага (2–3, 72), да тры‑ з суф. ‑чы, як у двойчы, тройчы (гл.); апошні ідэнтыфікуецца з іменнай формай *jьtjь ‘ход’ ад дзеяслова *jьti (гл. ісці). Гл. ЕСУМ, 5, 642.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

quarterly​3 [ˈkwɔ:təli] adv. раз у кварта́л, раз у тры ме́сяцы, пакварта́льна;

I pay my rent quarterly. Я плачу за кватэру паквартальна.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

трохвыме́рны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае тры вымярэнні (даўжыню, шырыню і вышыню). Трохвымерная дэталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохме́рны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які змяшчае ў сабе тры рытмічныя меры, долі. Трохмерны такт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохство́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з трох створак, які мае тры створкі. Трохстворкавая шафа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохцалёўка, ‑і, ДМ ‑лёўцы; Р мн. ‑лёвак; ж.

Дошка таўшчынёй у тры цалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. У маракоў: паўгадзінны прамежак часу.

Шэсць склянак (тры гадзіны). Удары склянак (удары, якія адзначаюць прамежак часу).

2. мн. У старадаўнім парусным флоце: суднавы пясочны гадзіннік, які вымярае час па паўгадзінах.

|| прым. скля́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адкасі́ць, -кашу́, -ко́сіш, -ко́сіць; -ко́шаны; зак., што.

1. Скасіць невялікую частку чаго-н. (ад краю).

А. траву ад дарогі.

2. Пакасіць пэўны час; скончыць касьбу.

Ён тры дні адкасіў.

3. Адпрацаваць на касьбе ўзамен за што-н.

А. за доўг.

|| незак. адко́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)