прыблу́дны (о животном, случайно забредшем куда-л.) приблу́дный;

~ная аве́чка — приблу́дная овца́;

п. саба́ка — приблу́дная соба́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крывала́пы, ‑ая, ‑ае.

З крывымі лапамі, нагамі. Крывалапы сабака. □ Сухарэўскі падышоў да яго, шырока расставіўшы крывалапыя ногі, спыніўся. Асіпенка. // З крывымі лапамі, галінамі. Крывалапыя сукі Цягнуцца да вокан. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́цы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і куртаты. Нос [у зімародка] доўгі, прамы і востры, а хвост кароткі, як кажуць, куцы. В. Вольскі. Быў сабака, як на смех, Куцы і аблезлы. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Wíndhund

m -(e)s, -e

1) хорт (сабака)

2) перан. ветраго́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

hunter

[ˈhʌntər]

n.

1) паляўні́чы

2) шука́льнік -а m.

3) паляўні́чы саба́ка ці конь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бульдо́г

(англ. bulldog, ад bull = бык + dog = сабака)

парода сабак з тоўстай тупой мордай, шырокімі грудзямі і кароткімі лапамі (напр. англійскі б.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Медзюля́н ’тоўсты, непаваротлівы’, мідзюля́н ’тс’, медзюля́нскі сабака (Нас., Бяльк.), медзяля́н ’свавольнік’ (дзятл., Сцяшк. Сл.). З польск. medelan, (pies) medelański ’паляўнічы сабака, з якім хадзілі на мядзведзя’, якое ад назвы г. Мілана — Mediolana < гальск. Mediolanum ’пасярод поля’ (Насовіч, 283; Брукнер, 327), — з гэтага раёна Паўночнай Італіі паходзілі вялікія паляўнічыя сабакі. Неверагодна Карскі (Труды, 390), які тлумачыў лексему уплывам літ. слоў з коранем med‑ ’лес’: medė́jas ’паляўнічы’, medìnis ’дзічына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

медалі́ст, ‑а, М ‑лісце, м.

1. Той, хто атрымаў медаль за выдатныя поспехі ў вучобе.

2. Конь, сабака і пад., якія атрымалі на выстаўцы медаль за пародзістасць або іншыя якасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзічэ́ць, ‑эе; зак.

1. Стаць, зрабіцца больш дзікім. Сабака падзічэў.

2. Стаць, зрабіцца дзікім — пра ўсё, многае або ўсіх, многіх. [Сахрон:] — Усё ж чыста спалена, разбурана... Поле зарасло, лугі падзічэлі... Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пага́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм.

1. Гаўкаць некаторы час. Сабака пагаўкаў і перастаў.

2. перан. Груб. Пагаварыць некаторы час. [Сомік:] — Вось пагаўкай яшчэ, дык заробіш ты ў мяне сёння. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)