дамініён, ‑а, м.
Тэрмін, якім да 1947 абазначаліся былыя калоніі Брытанскай імперыі, што атрымалі права на самакіраванне (заменены тэрмінам «член Садружнасці»).
[Англ. dominion.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насле́дны, ‑ая, ‑ае.
1. Які з’яўляецца наследнікам прастола, улады. Наследны прынц. Наследны князь.
2. Уст. Які перадаецца ў спадчыну. Наследнае права.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сюзерэнітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м.
1. Гіст. Вярхоўнае права, панаванне сюзерэна над васаламі.
2. У міжнародным праве — сукупнасць правоў дзяржавы-сюзерэна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
transferable [trænsˈfɜ:rəbl] adj. які́ можа быць перада́дзены;
not transferable без пра́ва перада́чы (пра голас на выбарах, білет)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
piracy [ˈpaɪrəsi] n.
1. піра́цтва;
air piracy паве́транае піра́цтва;
sea piracy марско́е піра́цтва
2. парушэ́нне а́ўтарскага пра́ва
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
самоопределе́ние полит. и пр. самавызначэ́нне, -ння ср.;
пра́во на́ций на самоопределе́ние пра́ва на́цый на самавызначэ́нне;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
выкупны́ Éinlöse ;
выкупно́е пра́ва юрыд Éinlöserecht n -(e)s, -e, Rückkaufrecht n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
самавы́значэнне н Sélbstbestimmung f -;
пра́ва на́цый на самавы́значэнне паліт Sélbstbestimmumgsrecht der Natiónen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Прывіле́я ’выключнае права, якім карыстаецца хто-небудзь у адрозненне ад іншых’ (Бяльк., ТСБМ), прывіле́й ’права ўвогуле, якое засноўваецца на пісьмовым дакуменце; прывілея’ (Нас., Гарэц., Ласт., Байк. і Некр., Др.-Падб.). Працягвае ст.-бел. привилеи (Грамата Вітаўта 1388 г.), привилей, прывилей, привелей, привилий, привилье, прывилье ’ўрадавы ўказ, прывілея’ (з 1434 г.), якое са ст.-польск. przywilej (1393 г.) < лац. prīvilēgium (Булыка, Лекс. запазыч., 57). Таксама з польскай і іншыя ўсходнеславянскія формы: рус. смал. приви́лье ’павяленне, указ; прывілея’, укр. привіле́й, привиле́й ’прывілея’ (Фасмер, 3, 363; ЕСУМ, 4, 569; Банькоўскі, 2, 954).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
заслужы́ць, ‑служу, ‑служыш, ‑служыць; зак., што.
1. Дзейнасцю, паводзінамі выклікаць пэўныя адносіны да сябе; стаць вартым чаго‑н. Заслужыць любоў. Заслужыць павагу. □ Малады настаўнік стараўся, наколькі мог, бліжэй падысці да дзіцячай душы, заслужыць давер’е вучняў. Колас.
2. Набыць права на што‑н. службай, працай; атрымаць за службу, працу. Заслужыць права на адпачынак. Заслужыць медаль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)