Gezücht

n -(е)s, -e паро́да, пле́мя; груб. вы́радак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

гала́ндскі голла́ндский;

~кая паро́да жывёлы (курэ́й) — голла́ндская поро́да скота́ (кур);

~кая мо́ва — голла́ндский язы́к;

○ ~кая печ — голла́ндская печь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

По́ні ’парода нізкарослых коней’ (ТСБМ). З англ. pony ’тс’, што, відаць, з шатл. кельц. pown(e)y ’тс’, паходжанне якога няяснае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лабрадары́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Чорная або цёмна-шэрая горная парода, якая складаецца пераважна з лабрадору (выкарыстоўваецца для розных вырабаў і ўпрыгожвання будынкаў). Абеліск з чорнага лабрадарыту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́месь, ‑і, ж.

Парода, патомства, атрыманыя ад скрыжавання жывёлы або раслін розных відаў, народ, гатункаў. Мул — помесь асла з кабылай. // Асобная жывёліна або расліна, атрыманая такім спосабам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туф, ‑у, м.

Порыстая горная парода вулканічнага або асадкавага паходжання, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы матэрыял. Вапнавы туф. □ У аддзелцы калон упершыню выкарыстаны .. туф, дэкаратыўная кераміка, чаканка. «ЛіМ».

[Ад лац. tofus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

volcanic [vɒlˈkænɪk] adj.

1. вулкані́чны;

vol ca nic eruptions вывяржэ́нні вулка́на;

volcanic rock вулкані́чная паро́да

2. нястры́мны (пра характар);

volcanic activity бу́рная дзе́йнасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bedrock [ˈbedrɒk] n.

1. ба́зіс, асно́ва; гало́ўныя пры́нцыпы; фа́кты;

get down to/reach (solid) bedrock дакапа́цца да су́тнасці

2. geol. карэ́нная паро́да, скала́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плітня́к, ‑у, м.

Вапняковая або пясчаная парода, якая лёгка раздзяляецца на пліты. Ён ледзь паспеў нацягаць плітняку і зрабіць у адным з куткоў яшчэ два невысокія муры. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́льнасць, ‑і, ж.

1. Спец. Наяўнасць тлушчу ў чым‑н. Парода свіней высокай сальнасці.

2. Непрыстойнасць, грубасць, цынічнасць. Сабярэ [Казлоўскі] ў сваім кабінеце супрацоўніку і смакуе кожную сальнасць. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)