каласні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Чыгунная рашотка ў печах для праходу паветра пад паліва і выпадзення попелу з топкі.

2. мн. Рашотка з брусоў у верхняй частцы тэатральнай сцэны для мацавання дэкарацый.

|| прым. каласніко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

мех², ме́ха, мн. мяхі́ і мяхо́ў, м.

1. Прыстасаванне са скуры для нагнятання паветра ў горан у кавальскай справе, а таксама для прывядзення ў дзеянне некаторых музычных інструментаў.

2. У фатаграфіі: святлонепранікальная частка фатаграфічнай камеры, падобная на гармонік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

мех​II м спец (прыстасаванне для напампоўвання паветра) Blásebalg m -(e)s, -bälge

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

непраніка́льны

1. úndurchdringlich; dicht;

непраніка́льны для паве́тра lúftdicht;

2. (сам сабе наўме) verschlóssen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

turbulent [ˈtɜ:bjələnt] adj.

1. бу́рны (пра хвалі, паветра)

2. буя́ны, непако́рны; неспако́йны, няўры́мслівы;

a turbulent cha racter неспако́йны хара́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

AC, a/c [ˌeɪˈsi:]

1. (скар. ад air conditioning) кандыцыянава́нне (паветра)

2. (скар. ад alternating current) electr. пераме́нны ток

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wilgotność

wilgotnoś|ć

ж. вільготнасць;

~ć powietrza — вільготнасць паветра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Духме́нь ’духата’ (БРС). Па суфіксацыі ідэнтычнае з духмя́ны (гл.), г. зн. утворана суфіксам *‑men‑ з *duxъ ’паветра, дух, водар і г. д.’

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мыгла́ ’непразрыстае паветра, насычанае вільгаццю’ (Сцяшк.). Балтызм. Параўн. літ. migla ’туман’. Сюды ж мыг‑ ліниць ’імжэць’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). Гл. таксама мігла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыто́хнуць, прыто́хнуцца ’атрымаць тухлы, затхлы пах’ (Нас.), прыто́хлы ’які сапсаваўся ад цяжкага паветра, затхлы’ (Нас., Байк. і Некр.). Відаць, да незафіксаванага *то́хнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)