Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
гром, -у, мн. грамы́, -о́ў, м.
1. Грукат, які суправаджае маланку ў час навальніцы.
Раскаты грому.
Як г. з яснага неба (перан.: раптоўна, нечакана).
2.перан., чаго або які. Моцны гул, грукат.
Г. апладысментаў.
|| прым.грамавы́, -а́я, -о́е.
Г. удар.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
жах¹, -у, мн. -і, -аў, м.
1.Моцны страх да знямення.
Многіх ахапіў ж.
2. звычайна чаго. Трагічная з’ява, здарэнне, бязвыхаднасць.
Жахі вайны.
3.у знач.прысл. Вельмі, незвычайна.
Ж. як далёка.
4.у знач.вык. Жахліва, страшна.
Проста ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
за́дні, -яя, -яе.
Які знаходзіцца ззаду, накіраваны назад.
Заднія ногі каня.
Задняе кола.
З. ход (ход назад). Заднім днём (больш раннім, чым было на самой справе).
◊
Без задніх ног (разм.) — пра вялікую стомленасць.
Заднім розумам моцны (разм.) — пра непрадбачлівага, някемлівага чалавека.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
krzepki
кніжн.моцны; дужы; бадзёры;
krzepki staruszek — бадзёры дзядок
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Бу́йны ’непакорны, неўгамонны’ (Бяльк.), ’моцны, бурлівы’ (Нас.), ’вялікі, буйны’ (БРС, Нас., Бяльк., Касп., Сцяшк. МГ, Яруш.). Укр.бу́йний ’моцны, бурлівы’, дыял. таксама ’вялікі, буйны’. Гэта апошняе значэнне, мабыць, другаснае і развілося ў бел. і ўкр. мовах незалежна, на базе зыходнага ’моцны’. Гл. буя́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
басі́дла, ‑ы, м.
Разм.Моцны басісты голас, гук. А от волат «Шчука», нязграбны дзябёлы паравозішча, рыкае густым басідлам, аж шыбы дрыжаць.Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
беспрабу́дны, ‑ая, ‑ае.
Моцны, непрабудны (звычайна пра сон). Вёска, натаміўшыся за дзень, спала глыбокім, беспрабудным сном.Сачанка.//перан. Пастаянны, бесперапынны. Беспрабудны п’яніца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скрыша́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае вялікую сілу, знішчальны. Скрышальны ўдар. Скрышальны агонь.